Kromst

Heel verhaal

Terug van nooit weggeweest. Wel even van het internet, maar niet weg van mezelf. Ik was juist bij mezelf. En het was noodzaak. Ernst. Bittere nood zelfs. Daarom speciaal voor jullie geduld en zorgen lezers een gedichtje als dank voor de zorgen en geduld. Mijn eigen betermelding:



                           Rust EN Vrede

      Ongerijmde rijmelarij    (TE) misschien   speciaal
      doch                     vol(DOORGE)slagen   normaal
      Emoties uiten             art-I-culeren         is te leren
      Jezelf                 (flauwe)cultiveren       relativeren
      formules vinden           formatteren      informeren
                                                                  ridiculiseren
      niet langer                                            distantiëren
dissociëren                                 
      binnenstebuiten keren    (OP)sluiten (AF)reageren

                          frustreren
                          frustratie
                          zelf
                          medicatie

                          metrum  serum       
                          maat  medicijn
                          balans  kadans
                          einde        pijn

                          achter   de rug
                          WEL   te vlug
                          TE       -    rug
                          RUST   -     ig
                          EN   compleet
                          af.       Keurig.

Veel mensen weten niet waarom ze deelnemen aan de bezettingen van pleinen over de hele wereld. Dat is tenminste de indruk die je krijgt als je kranten leest en televisie kijkt. Reporters hebben er haast een wedstrijd van gemaakt om de quote van de grootste idioot los te kunnen peuteren. Geef ze eens ongelijk, het zorgt wel voor vermakelijke televisie als er weer eens een ufo-gekkie zijn mening verkondigt. Het nieuws gaat, zoals vaker tegenwoordig, af op de meest extreme vorm. Alles voor de kijkcijfers. Inhoud en achtergrond onbelangrijk.

Het trieste effect is dat de indruk wordt gewekt dat er niets aan de hand is. Er is niets mis met het systeem, maar van alles mis met mensen die ertegen betogen. Betogen is blijkbaar voorbehouden aan luie utopisten, anarchistische krakers en linksgroene milieugekkies. Het vreemde is dat dit nooit anders is geweest. Ook in het verleden liepen deze groepen vooruit op de massa. Zij streden tegen de bom voordat de rest van de bevolking opstond. Ze vochten voor het milieu voordat alle politieke partijen groen en duurzaam werden. Het is de bonte fanfare die voor de massa uit paradeert. Here come the clowns.

Het mag veel mensen ontgaan zijn, maar de clowns hebben ondanks alles een rode neus voor misstanden. Daar leven ze voor. Ze zijn theatrale uitvergrotingen van reële problemen in de wereld. Oplossingen aandragen kunnen ze niet, maar ze leggen wel de vinger op een zere plek. Een zere plek die banken en politiek graag willen verhullen. De overheid haat lastposten. Pogingen om de protesten te breken hebben in Amerika slechts averechts gewerkt. Mensen de vrijheid om vreedzaam te demonstreren ontnemen ligt daar vrij gevoelig. Nu wordt het over een andere boeg gegooid.

Maak ze maar belachelijk, is de nieuwe strategie. Ook hier. Goedkoop scoren door te zeggen dat een medewerker een Zeitgeist Movement aanhanger is. Lachen om chemtrailmafkezen. Proesten om een hippie die vindt dat de wereld liefde nodig heeft. Gieren om de mensen die met molentjes lopen. Brullen omdat niemand kan vertellen waarom ze er überhaupt staan. In je broek zeiken omdat er geen centrale organisatie met een fatsoenlijke woordvoerder is. In een stuip liggen omdat ze zichzelf zo serieus nemen. De humor ligt op straat. Letterlijk.

Wie het laatst lacht, lacht het best. We zullen zien. Ik vermoed dat de werknemers van Philips vandaag al minder grinniken en gniffelen bij het zien van de beelden. Voor meer mensen zal binnenkort de lol eraf zijn. De depressie komt eraan.

In de rij staan, staren in mijn mandje. Ik weet niet waarom ik het doe, maar iets beters heb ik nooit kunnen verzinnen. In mijn hoofd ben ik aan het koken en kijk of er geen ingrediënten missen. Tomaten ontvellend, knokloof pellend schuifel ik door het gangpad richting de kassa. Eigenlijk heb ik de verkeerde tomaten, maar dat doet er niet toe. De pan water staat op, waarin gele cirkels olijfolie langzaam in elkaar overvloeien.

Terwijl ik rustig uitjes sta te snipperen stapt er ineens vanuit het niets een kleine dikke gedrongen dame voor me in de rij. Van schrik snijd ik in mijn vinger. Ze kijkt tevreden om zich heen en denkt dat ze er mee weg is gekomen. Ik doe een stap opzij en onze blikken ontmoeten elkaar. Mijn god, wat is ze lelijk. Ik werp haar mijn meest verachtelijke blik toe. Uiteraard liever een blik tomatenpuree, maar die heb ik nog nodig.

De bostrol houdt haar mandje triomfantelijk omhoog en piept:' Ik heb toch maar een paar dingen '. Ze liegt niet. Twee Bossche bollen, een fles cola, een familiezak chips en dat vreselijke blad Happinez. Ik heb geleerd dat je medelijden moet hebben met dat soort mensen, MAAR NIET IN MIJN RIJ! "Bovendien heb ik wel iets beters te doen dan in de rij te gaan staan", voegt ze eraan toe. Ik betwijfel het. In gedachten bak ik haar rul en voeg de groenten en tomatenpuree toe. Even doorroeren nog en dan heb mijn handen vrij om dat mens te wurgen.

"DEZE MEVROUW DENKT DAT ZE BETER IS DAN IEDEREEN EN DAAROM NIET ACHTER IN DE RIJ AAN HOEFT TE SLUITEN. IK BEN BENIEUWD WAT DE REST VAN DE MENSEN IN DE RIJ DAARVAN VINDEN!", bulder ik door de winkel. Crowdsourcing blijkt het juiste effect te sorteren. De menigte achter me wordt ruw wakker geschud. Ik weet niet wat zij aan het denkbeeldig-koken waren, maar ook zij ervaren de interruptie als zeer hinderlijk. Zelfs de caissière wordt nu wakker. Het bliepen stopt. "ROT OP VIEZE DIKKE SNOL", klinkt het vanuit de verte bij de broodafdeling. Zo lang kan een rij zijn.

Alle ogen zijn nu gericht op het voordringwijf. Ze heeft de boodschap kennelijk begrepen, grabbelt verdwaasd in haar mandje, stamelt dat ze iets vergeten is en hobbelt de rij uit. De rust keert weder en het bliepen hervat.

Ik ga terug naar de keuken die heerlijk ruikt naar knokloof. Nog even de spaghetti in de pan en ik kan afrekenen. Dankzij alle commotie heb ik per ongeluk veel teveel verse basilicum toegevoegd aan de saus, die vrolijk staat te pruttelen in mijn hoofd. Achteraf een geluk bij een ongeluk en nu het geheim achter mijn fameuze spaghetti bolognese. Een glaasje rood erbij. Heerlijk!

Lettergespetter

Velen gingen voor
golven zullen volgen
Door critici en kommaneukers
de meerderheid verzwolgen

Hier mijn vuurdoop
onder mij de branding
Ik vestig mijn hoop
een zijdezachte landing

Vanuit mijn ivoren toren
zeilend naar beneden
Vertwijfeld van te voren
achterwaarts tevreden

Met onhoorbaar gekletter
zonder gespetter
Val ik letter voor letter
nimmer te pletter



Gepubliceerd in Het Tafelblad. Voorgedragen op festival van mooie woorden in Utrecht.

Het Europese steunfonds blijft aan me knagen. We steunen landen door garant te gaan staan voor hun schulden, omdat anders -klik- overal het licht uit gaat. De hoe en waarom vragen zijn daarmee simpel beantwoord. Deze vragen worden ook breed uitgemeten en telkenmale uitgelegd in de media. Ik heb mijn brein vaak gebroken over deze kwestie, maar weet pas sinds kort waar het knagende gevoel echt vandaan komt. Er schuilt namelijk, verstopt onder de simpele vragen omtrent de oplossingen en oorzaken, een fundamentele onmogelijkheid. Het steunfonds kan eigenlijk niet eens bestaan en staat zelf haaks op hetgeen ze op moet lossen.


De eerste onmogelijkheid van het fonds zit hem in het feit dat niemand garant kan staan; het onderpand bestaat eenvoudigweg niet. Er wordt een boel gegoocheld met cijfers, waardoor het misschien lijkt te kunnen, maar dat is dan ook alles wat het is, een boekhoudkundig handigheidje. Normaliter zou een centrale bank geld bij hebben gedrukt, maar we hebben afgesproken dat zoiets niet mag. Dit om inflatie tegen te gaan en een sterke munt te handhaven. Knappe koppen hebben echter bedacht dat bijdrukken niet eens nodig is, dankzij een sterk staaltje omgekeerde logica;

Als iemand een kuil graaft voor zichzelf, dan valt een ander erin.

In Brussel werd derhalve een grote denkbeeldige kuil gegraven van een paar honderd miljard diep en tot de rand gevuld met denkbeeldige Euro's. Helaas kon je hier nog niets voor kopen omdat er geen waarde tegenover stond. Het enige dat nog ontbrak waren goedgelovige sukkels die garant wilden staan voor het geld en die waren, gevoed door aangeprate angst, al gauw gevonden. Ze protesteerden wel, maar tekenden, ook Nederland. Met deze handtekeningen werd de bak geld ineens echt zonder dat er geld bijgedrukt hoefde te worden. Slim van de bedenkers, zolang iedereen er in trapt tenminste.

Kijken we nu naar Nederland dan wordt al gauw duidelijk dat we helemaal niet kredietwaardig zijn, laat staan in staat zijn garant te kunnen staan. Zelfs onze "economisch gezonde" staat heeft immers een negatief inkomen en een oplopende schuld. Bezittingen heeft de staat eigenlijk ook al niet of nauwelijks meer. Waar zit het onderpand dan wel? Niet bij banken, bedrijven en burger. Met andere woorden: nergens. Als de boel fout gaat in Brussel dan komt de deurwaarder bij de staat langs en zal concluderen dat er niets te halen valt, behalve door de staatsschuld te verhogen. Gelukkig komen we dan zelf in aanmerking voor steun.

Het klinkt absurd, maar het gebeurt echt. Met veel enthousiasme wordt het fantasiegeld in de economie gepompt, met als gevolg inflatie en een zwakkere Euro. Met de waardeloze Euro's worden bergen waardeloos schuldpapier opgekocht van landen en banken. Hoe meer ze uitgeven hoe meer ze erachter komen dat er steevast te weinig geld is. Het denkbeeldige gat moet steeds groter en er moeten meer fictieve Euro's in. Dit proces zal zich blijven herhalen, net als in Amerika. Net zolang totdat het plafond -de bodem- bereikt is of men niet langer wil tekenen.

Daarmee zijn we aangeland bij onmogelijkheid twee: de fabel dat het steunfonds iets oplost. Het tegendeel is namelijk waar. Het steunfonds maakt de problemen enkel maar groter. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te weten dat dit een feit is. Vroeger hadden we landen met staatsschulden. Nu hebben we landen met staatsschulden plus een overkoepelende instantie met een eigen schuld. Schuld voor < Schuld na. Bij verdere uitbreiding van het steunfonds zal de collectieve schuld derhalve alleen maar verder toenemen. Niet af. Het is als proberen een gat te verhullen door het in een groter gat te verstoppen. Compleet gestoord, maar daarin blinken ze uit in Brussel.

Helaas vrees ik dat de waanzin niet te stoppen is en we enkel kunnen wachten tot alles vanzelf met een klap tot stilstand komt. Dan gaat het licht uit en kunnen we eindelijk weer vooruit kijken. Immers, donkerder kan het dan niet worden. Enkel lichter.

Ik ben er klaar mee. Helemaal klaar. De Tweede Wereldoorlog, daar wil ik geen zak meer over horen. Ik weet het ondertussen wel: Duitsers slecht, Amerika goed en Joden zielig. Allemaal de schuld van een gepassioneerd speecher met een bloksnor. Zo. Samengevat. Ik kan dat. Voltooid verleden tijd. Die meneer van de GristenUnie kan met zijn oude koe; het wetsvoorstel om Holocaustontkenning strafbaar te stellen, derhalve de boom in. Bovendien lijkt het goedverdoemme wel een overhoring: “Welke historische gebeurtenis staat onomstotelijk vast?”. Bij fout beantwoorden krijgt men een strafblad. Strafregels zijn er niets bij.

Nu even hak-tak naar de recente ophef over de ID-kaart, ook zo’n gewraakte nazi-uitvinding. Een meneer vond het onterecht om te moeten betalen voor een verplichte Ausweiss. Hij werd in het gelijk gesteld. Als de overheid iets verplicht stelt, dan dient zij ervoor te zorgen dat de burger er aan kan voldoen. Passen we dit toe op de Holocaust, dan wordt het interessant; de overheid stelt ditmaal verplicht dat de Holocaust waar is. Als het strafbaar wordt gesteld dat iemand die, om welke domme reden dan ook, er niet in gelooft dan moet je als overheid ook zorg ervoor dragen dat onderwijs adequaat is en niemand, maar dan ook niemand, het niet kan weten of er aan kan twijfelen. Het moet er letterlijk ingestampt worden.

Is dat momenteel wel haalbaar? En straks in de verre toekomst? Er zijn immers momenteel al genoeg kinderen die niet eens weten wie Hitler was, laat staan wat een Holocaust is. Het is al reuzeknap als ze überhaupt nog weten in welke eeuw de Tweede Wereldoorlog plaats heeft gevonden. Van hen verlangen dat ze ook nog eens weten welk uniek historisch feit in de gehele geschiedenis van de gehele aardkloot je absoluut nooit mag ontkennen is een onmogelijkheid. Bovendien interesseert het de nieuwe generaties ook geen ene fuck, excusez les mot. Ze leven nu, niet toen. Misschien hebben ze nog wel gelijk ook.

Zonder enig historisch besef kijkt de jeugd naar de televisie en ziet hoe een Joodse Staat Gazanezen platbombardeert. Enerzijds zien ze stenengooiende leeftijdsgenoten en aan de andere kant een tank met mannen die met scherp schieten. Partij kiezen is niet moeilijk, de strijd is immers oneerlijk. Instinctief kiest het kind voor de underdog. Samen praten ze over de gemene Joden en de arme Palestijnen. Opkomen voor de zwakkeren, dat hebben ze van huis uit meegekregen.

Stel dat er vervolgens toevallig een docent langskomt die hen meedeelt dat ze, gelet op de historie, niets anders dan pro-Israel kunnen zijn, dan is het logisch dat de kinderen er niets van snappen. Ze zagen toch wat ze zagen? Liegen de beelden? Het groepje kinderen protesteert hevig. De docent is echter onverbiddelijk. Ze worden meegenomen naar een klaslokaal en blootgesteld aan uren gruwelijk beeldmateriaal uit lang vervlogen tijden. Tot besluit deelt de docent mee dat, als je Joden niet ten alle tijde als slachtoffer ziet, je praktisch medeplichtig bent aan de verschrikkingen van de Holocaust en een vieze antisemiet. De kids, in shock, gaan vervolgens verdrietig en bang naar huis. Het eeuwig schuldgevoel is ingeprent. De mond gesnoerd. Kritiek vermoord.

Dit plempsel verscheen eerder op: http://www.dereaguurder.nl/2011/09/orde-van-de-dag-door-kromst-8787

De lavendel bloeit en geurt heerlijk. Een hommeltje danst er omheen. Tevreden zit ik op het balkon, met een kop schuimende cappuccino, te genieten van het resultaat van een voorjaar hard werken.

Algen verwijderd, bistrosetje gebeitst, plantjes opgekweekt en uitgezet. Alles is zoals het moet zijn en dit is het eerste weekend dat ik tijd heb om van het resultaat te genieten. Vergeleken met de balkons van de buren is die van mij een paradijsje.

Ik hel naar voren en pluk wat verkleurde blaadjes uit mijn trendy olijfboompje. Om het stammetje gekruld, in het kleine beetje schaduw van het boompje, ligt mijn kat te doen waar katten het best in zijn; Niets.

Goed voorbeeld doet volgen: ik zak onderuit en sluit mijn ogen. Met mijn gezicht in de zon waan ik me in de Provence.

Gerikketik op de balustrade haalt me uit mijn roes. Een vlaamse gaai tippelt behoedzaam richting de blauwe bes, die ik vorige maand bij het tuincentrum heb gehaald. Boordevol anti-oxidanten stond er op het kaartje. Impulsaankoop, maar modieus en gelukkig misstaat hij niet tussen de rest van mijn planten.

De felblauwe veren van de gaai lichten op en schitteren in de zon, terwijl hij zijn doel nadert. Ik verroer me niet en zie hoe hij met uiterste precisie de rijpe volle paarsblauwe bessen van het struikje pikt. Als hij de laatste bes heeft verorberd vliegt hij ervandoor, boordevol anti-oxidanten. Gezonde vogel.

Het wegvliegen van de vogel lijkt te hebben gefunctioneerd als wekker. Poes komt in beweging, gaapt, rekt zich uit en scherpt haar nagels uitgebreid aan het olijfboompje. Dan gaat ze haar ronde doen. De diepe krassen die ze achterlaat verklaren ineens de bruine blaadjes.

Ze loopt langs de kruidenplantjes, snuffelt aan de tijm en schurkt langs de oregano om wat restjes wintervacht kwijt te raken. Ze negeert het koolwitje dat rond haar kop dartelt volkomen. Pluizige vlokjes haar dalen zachtjes neer op de kruidenplantjes. Die gaan dus niet meer door het eten.

Voor ze naar het balkon van de buren verdwijnt neemt ze een paar happen bieslook. Tien minuten later en drie balkons verder hoor ik hoe ze een haarbal probeert kwijt te raken. Bij de buren, zo netjes is ze wel. Spinnend keert ze bij me terug, springt op schoot en gaat languit liggen op mijn benen. Ze schaamt zich duidelijk niet dat ze de bessendief zijn gang heeft laten gaan.

Ik vraag me af of ze het van mij heeft, mij maakt het ook niet veel uit. Samen kijken we hoe een merel neerstrijkt op de bak met hangaardbeien.

Poes spitst haar oren, maar daar blijft het bij. Terwijl de merel geniet van het feestmaal kriebel ik mijn roofdier.

Aardbei na aardbei verdwijnt. Ik sla het rustig gade en zoek naar oplossingen. Netten of zilverpapier gebruiken zou lelijk zijn op een balkonnetje, besluit ik, en neem afscheid van mijn ambitie als balkonteler. Volgend jaar hanggeraniums, bloemen en wat vaker naar de markt voor vers fruit en kruiden.

Dit bericht verscheen eerder op http://www.vbowonenenzo.nl/content.asp?id=591

"Weet U nog waar U was op nainielevven?". Het klinkt een beetje als de zin uit man bijt hond. Babbelbox 9/11. De hele dag de vraag waar ik was toen ik voor het eerst hoorde van de aanslagen op de Twin Towers. Vooruit dan maar. U vraagt, wij draaien. Tien jaar lang heb ik bedacht of ik geen stoer verhaal kon verzinnen, zoals dat ik bovenop de southtower stond of het pas hoorde bij terugkeer van mijn jaarlijkse Kilimanjaro-expeditie. Helaas heb ik niet zo'n stoer verhaal, een held ben ik niet. Mensen weten dat. Ik koos ervoor om maar niets te zeggen of draaide zorgvuldig om de vraag heen. "Ja, verschrikkelijk hè, ik wil er niet meer aan denken", zei ik dan. Een leugentje om bestwil, maar als ik niets vertel, gaan mensen misschien wel hele rare dingen van me denken. Mensen kunnen denken dat ik zwijg omdat ik medeplichtig was, of dat ik als notoire hoerenloper net bovenop een illegale prostituee lag. Maar goed, niets van dit alles. Mijn reden is gênanter. Toch kan ik niet langer stil zijn. Tien jaar dezelfde vraag. Het vreet me op. Bij deze mijn confessie.

De gewraakte dag

Ik zat op het toilet, mijn chinees van de vorige dag te overdenken. Zo, dat is eruit. Het was op mijn werk, ik weet het nog goed. Twee medewerkers van de technische dienst bespraken het nieuws bij de urinoirs. Woordelijk kon ik niet alles volgen, maar ik kreeg wel de woorden vliegtuig, aanslag en World Trade Center mee. Toen ik klaar was met mijn overpeinzing heb ik rustig een kopje koffie gehaald, mijn geluidsbescherming weer opgedaan en ben terug de fabriek in gelopen. Mijn collega wist nog van niets. Geen wonder ook, want van de radio was weinig te verstaan met de herrie van de machines en lopende band. Ik werkte in de ploegendienst en pas met de wisseling van de wacht hoorde ik de details, uit monde van een lompe boer: "Zonne grote vuurbal jonguh", iets in die strekking. Blijkbaar waren er zelfs twee vliegtuigen dwars door de torens heen gevlogen en heel New York stond in lichterlaaie. Daarna was ook nog eens "de hele zooi in elkaar gepleurd" en waren er wel "honderd-duuzend-dooien". Ik had dus heel wat gemist vanwege mijn slecht betaalde uitzendbaan.

De days after

Thuisgekomen heb ik de televisie aangezet. Gelukkig hoefde ik niet te wachten op het journaal, want alles was gewoon live te volgen. Het dodental van mijn collega, werd daarmee meteen al teruggebracht van de "honderd-duuzend-dooien" naar een paar duizend. Dat viel al weer mee. Ook stond niet heel New York in brand, maar was slechts Manhattan onder een deken van stof bedekt. Behalve dat het WTC er niet meer was, was ook het Pentagon stuk en was er een krater in een weiland. Een terroristische aanslag, daar was geen twijfel over mogelijk. Niet compleet geslaagd, maar nog steeds behoorlijk indrukwekkend. Grote symbolen van de macht van Amerika lagen in puin. Meningen in de daarop volgende dagen varieerden nogal. Ik kan me niet herinneren dat mensen in mijn omgeving bang waren geworden. Een veelgehoorde reactie was: "Tja, dat kan je verwachten als je consequent overal in de wereld oorlogje aan het spelen bent en mensen onderdrukt, uitbuit en vermoord. Dan komt zoiets vanzelf wel terug".Als je tegenwoordig zoiets zou zeggen wordt je meteen als crimineel aangekeken, maar toen kon het nog.

De weeks after

Telkens als ik de boel dacht te snappen werd het alweer gecompliceerder, mede dankzij analisten op elk kanaal die duiding kwamen geven. Bush hield zijn speech en ook in Nederland werd uitgelegd hoe we over de aanslagen moesten denken. Het bleek geen aanslag tegen het oorlogszuchtige imperialistische Amerika te zijn, maar op het hele vrije Westen, Nederland incluis. Het WTC was niet langer een symbool van kapitalistisch imperialisme, maar was ineens een teken van onze beschaving en vrijheid. Ze hadden onze beschaving willen vermoorden. Bovendien was het Pentagon, voorheen symbool voor alles wat het daglicht niet kon verdragen, ook hard getroffen. Ook deze stond nu voor iets anders en was het symbool van veiligheid en wereldvrede. Ja, mensen, ook de wereldvrede moest dood. De toekomst van onze kinderen en kleinkinderen was in acuut levensgevaar.

De months after

Het werd al snel duidelijk wat er moest gebeuren. We moesten terroristen gaan vangen. Wie of wat het precies waren wist niemand, maar we gingen het doen. Keus hadden we immers niet, zo werd ons verteld. Gezond verstand moest maar even worden uitgezet. Lang duurde het niet voor de eerste bommen vielen. The "War on Terror" was geboren.

De years after

Het gezonde verstand bleef uit en de propagandamachine bleef op volle toeren draaien. Hele landen werden tot puin gereduceerd. Het Midden-Oosten rookte, stond in brand zelfs. Zelfs nu nog. Burgeroorlogen liggen op de loer. Het aantal directe en indirecte slachtoffers van 9/11 ligt inmiddels wel op de "honderd-duuzend-dooien". Ver erover zelfs. Miljoenen. Toch heeft niets blijkbaar geholpen. We gaan maar door en door. Land na land moet kapot. Net zolang tot alle onzichtbare mannetjes dood zijn of de bommen op. Bovendien zijn we zelfs niet meer veilig in onze eigen landen. Overal kan een terrorist verstopt zitten. Telkens wordt het weer herhaald. Burgers zijn het ondertussen gaan geloven.

2011

Elk jaar worden we weer herinnerd aan het feit dat onze beschaving op ieder moment kapotgemaakt kan worden door volslagen onbekende mensen uit een land hier ver ver vandaan. Mensen die ons schijnbaar geen vrijheid gunnen. Om alles kracht bij te zetten wordt ieder jaar weer de lijst met 3000 namen voorgelezen onder het motto: U kan de volgende zijn. Stilstaan opdat we niet vergeten. Niet vergeten opdat we bang blijven. Bang blijven opdat we onze vrijheden opgeven. Terrorisme pur sang.

Om te checken of niemand het vergeten is, vraagt men ieder jaar weer steevast aan elkaar waar ze waren op 9/11. Een soort van sociale controle. Ook aan mij. Ik heb het nu verteld.

De Islamisering van Nederland is nu echt een feit. Er is een laatste Fatwa uitgesproken door een Nederlandse politicus en een zoveelste verkapte poging om de Islam af te schilderen als een religie van vrede. Bij een laatste decreet hoort natuurlijk ook een laatste Profeet. Deze zelfbenoemde nieuwe Mohammed is niemand minder dan Tofik Dibi. Alle voorgaande decreten verklaart hij ongeldig. Zijn oproep aan alle Moslims is om zelf te gaan nadenken, naar zijn lichtend voorbeeld. Doe zoals de Profeet doet.

Valse Profeten

Mohammed had een grot nodig om tot verlichting te komen, Tofik niet. De seculiere westerse samenleving is zijn grot. Hier ontving hij de heilige boodschap. Zijn vers, verstoken van de kracht van Islamitsische Poëzie, prijkt nu op het wereldwijde web. Naar eigen zeggen was het een idee dat lang boven hem zweefde, maar nu is ingedaald, een soort van Goddelijke openbaring. Zijn oproep is duidelijk: Alle Moslims op deze aarde zijn verblind geweest door valse profeten. Alle Moslims moeten weer mens worden.

Fundamentalisten

Voor sommigen zal het nobel klinken en zij zullen hard applaudisseren voor de nieuwe Profeet. De wens naar enkel "gematigde Moslims" is groot, vooral onder niet-Moslims. Wat wordt vergeten is wat een Moslim moet denken van een dergelijk Fatwa. Zij wordt ervan beticht niet na te denken en geen mens te zijn. Moslims worden collectief in het hokje gestopt van de fundamentalisten. Hier waagde zelfs Wilders zich niet aan en sprak zich enkel uit tegen de Islam. Profeet Tofik gaat vele malen verder en de-humaniseert een complete groep mensen, de Moslims. Iedereen die zijn nieuwe definitie niet accepteert zal geen mens zijn.

Profeet Tofik weet alles beter. De religieus leiders in het verleden hebben van de Islam een top-down systeem gemaakt waarin de gelovige ondergeschikt was. Zij hebben bedacht wat mensen moesten vinden. Op het eerste gezicht lijkt dit ook het geval te zijn, maar het is een leugen. De religieus leiders hebben niets verzonnen, maar enkel en alleen gekeken naar de heilige Koran en gehandeld naar het leven van de Profeet Mohammed. Zij hebben niets toegevoegd maar slechts naar de letter geleefd. De Islam is daarin duidelijk. Niets is interpretabel. Toevoegen of wegnemen is een doodzonde.

Verbloemen

Uiteraard weet Profeet Tofik dit en handelt voorzichtig. Hij weet zijn werkelijke intenties goed te verbloemen. Zijn oproep om alle voorgaande Fatwa's te negeren is een directe oproep om Mohammed niet langer te zien als een heilig man. Het leven en de daden van Mohammed moeten verworpen worden. Om dit te bereiken moeten Moslims zelf gaan nadenken en mens worden. Op het moment dat ze mens worden zullen ze zoals Tofik zijn; Een gematigd Moslim. Dan wordt de grote mythe dat ze bestaan waarheid. De droom van alle multiculturalisten.

De Koran is echter onverbiddelijk. Er bestaat geen gematigde vorm van Islam. Volgens de Koran is Tofik Dibi een afvallige die voor eeuwig in de hel zal branden. Zijn woorden zijn Godslastering. Alleen het feit dat de Islam een top-down systeem is klopt, maar niet zoals Profeet Tofik het probeert te verkopen. Zelf nadenken blijft in strijd met de Koran. De Koran dicteert, niet de Imams. Een Moslim mag en kan niet selectief zijn. Een Moslim kan eenvoudigweg geen Secularist worden zonder de Koran in zijn geheel te verwerpen.

Cultureel Schizofreen

Profeet Tofik denkt dat hij Moslims vraagt gematigd te worden, maar ziet niet dat hij zelf al van zijn geloof gevallen is. Misschien heeft hij er zelfs nooit toe behoord en er niets van begrepen. In werkelijkheid roept hij Moslims actief op het geloof te verlaten. Hij vraagt ze niet langer Moslim te zijn maar Mens te worden. Hij vraagt een gelovige om vrijwillig te kiezen voor de hel. Hij ziet de onmogelijkheid niet. Profeet Tofik bevindt zich tussen twee uitersten. Cultureel schizofreen. Hij wil een vrije westerling zijn, maar tevens Moslim zijn en naar het paradijs gaan. Daarbij wil hij de "gematigde Moslim" in het leven roepen, zijn volgelingen. Als maar genoeg mensen erin gaan geloven zal het vanzelf wel waar worden, hoopt hij. Morgenland en Avondland samen in een handig pakketje. Krankzinnig.

Fatwa

Iets wat Profeet Tofik, ha-meshuggah, zich ook niet realiseert is dat de kans groot is dat er nu ook een Fatwa tegen hem uitgevaardigd zal worden. Dan kan hij samen met Geert gaan wonen in een bunkertje en komt hij terecht in het rijtje van beroemde Islamcritici. Misschien is het hem daar ook wel om te doen geweest. Aandacht krijgen, op welke manier dan ook, al moet hij Geloof en Rede ervoor misbruiken. Hiermee is zijn Fatwa zelfs in strijd met de regels van een Fatwa. Ze mogen niet opportuun zijn en moeten verschoond blijven van politieke doeleinden. Zijn Fatwa is een Flutwah.







.

Je moet hopen dat het jezelf of een geliefde niet overkomt: Een medische dwaling. Helaas heb ik het wel mee moeten maken. Een terminale ziekte van een naaste is erg, maar het hoort bij het leven. Echter, de wetenschap dat iemand doelbewust door een arts veroordeeld wordt tot ondraaglijk lijden is verschrikkelijk, zowel voor de patiënt als de nabestaanden. Vergeten doe je het nooit, je kan het hoogstens proberen te verdringen. Alles wat je probeert weg te stoppen komt onherroepelijk weer naar boven. Zo ook vanavond.

Euthanasie is weer een hot item. Ook bij Knevel en van den Brink besteedden ze er een paar minuten aan. Aan tafel schoof Anesthesioloog Paul Lieverse. Met zo'n titel zou je verwachten dat hij over veel kennis beschikt over ondraaglijk lijden en de bestrijding ervan. Tot mijn verbijstering deelde hij mee dat hij een weigerarts is. Euthanasie vindt hij niet kunnen en een patiënt doorverwijzen wil hij ook niet. Hij is moreel bezwaard. Liever helpt hij mensen met alternatieven. Maar wat voor alternatieven heeft iemand die ondraaglijke pijn heeft en terminaal is? Niets. Doodgaan in pijn is de enige optie.

In het begin van de uitzending werd een filmpje getoond van een vrouw die op was en moe. Ze wilde niet meer leven. Ondraaglijke pijn is net als alles subjectief. Zelfs deze niet echt schokkende casus zag Paul Lieverse liever niet. Hij vond dat de discussie zuiver ethisch gevoerd diende te worden. Zijn standpunt was vrij helder. Een arts kan niet verplicht worden om iemand te doden en daar valt iets voor te zeggen. Echter, het weigeren van een doorverwijzing is compleet ethisch onverantwoord. Het ontneemt een patiënt een fundamenteel recht tot zelfbeschikking.

Hieruit blijkt al dat het nooit om een ethisch vraagstuk kan gaan. Het gaat om een moreel vraagstuk, een religieus vraagstuk zelfs. Dat dit het geval is blijkt ook uit het feit dat Paul Lieverse de Apostolische Geloofsbelijdenis onderschrijft op zijn website. "gelovigen afgezonderd van wat in Gods ogen verkeerd is en toegewijd aan wat in Gods ogen recht is", is zijn credo. Niet hij bepaalt wat ethiek is, maar de Here God. De regels van de Here belangrijker dan de regels van onze seculiere samenleving. Wat vindt zijn God eigenlijk van zelfdoding? Simpel, dan ga je naar de hel. "Gij zult niet doden", is de andere favoriet. Het is onverenigbaar met Euthanasie; actieve hulp bij zelfdoding uitgevoerd door een arts.

In dit licht is zijn weigering tot doorverwijzen religieus ethisch verantwoord. Immers, iemand doorverwijzen is in potentie actief helpen bij zelfdoding als de vervangend arts het volbrengt. In een seculier land is dit problematisch. Onze ethische standaard verschilt nogal van de religieuze standaard. Om tot de kern te komen moeten we terug in de tijd en naar de eed van Hippocrates, de eed van alle artsen, die stelt:

"Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden. Zo waarlijk helpe mij God almachtig / Dat beloof ik."

Leggen we daar Paul Lieverse naast dan wordt al snel duidelijk dat hij het uiterst selectief toepast en verdraait. Zijn voornaamste punt van bezwaar is "Ik zal aan de patiënt geen schade doen", en daarmee verantwoordt hij zijn weigering. Hoe terecht is dit? Hij erkent hiermee wel netjes de grenzen van zijn mogelijkheden, maar niet in de oorspronkelijke zin van de betekenis. Het gaat namelijk over het doelbewust uitvoeren van een pijnlijke operatie, wetende dat het niets uithaalt. Iets dat onnodig extra lijden veroorzaakt. Hetgeen overigens wel compleet identiek is aan hetgeen hij wel voorstaat met pijnbestrijding; Sedatie.

"Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen". De eed laat geen ruimte voor interpretatie. De opvattingen van de patiënt staan voorop. In de huidige wereld wordt overigens de doodswens van ieder mens lang niet altijd gerespecteerd, met name in de geestelijke gezondheidszorg; Met goede redenen. In het geval van een terminale patiënt is het echter een compleet ander verhaal. Een terminale persoon heeft geen kans meer op een normaal leven. De dood is al zeker, niet willen lijden is de wens. Als een bezwaarde arts als Lieverse dit niet wil geven MOET hij de patiënt doorverwijzen, anders veroorzaakt hij extra lijden, hetgeen in strijd is met zijn eed.

Toch zal een persoon als Lieverse volharden in zijn overtuiging. Actieve Euthanasie blijft in zijn ogen moord met voorbedachte rade en het doorverwijzen maakt hem medeplichtig. De cruciale denkfout die hij maakt is dat hij denkt iemand van het leven te beroven. De terminale uitzichtloze smeekt om genade en vraagt niet om van iets beroofd te worden. Ze vraagt een gunst. Ze vraagt erbarmen.

Paul Lieverse ziet het niet. Hij staart zich blind op teksten. Hij is een specialist in onder andere sedatie. Daarbij wordt de patiënt onder zeil gebracht en de pijn verlicht tot de natuurlijke dood intreedt. Dit is in zijn ogen religieus ethisch verantwoord en in overeenstemming met de eed. Volslagen nonsens. Niet meer dan eens gaat het fout met sedatie. Patiënten komen bij in vreselijke pijnen en met spoed moet een arts worden verzocht meer toe te dienen. Ook veelvuldig komt het voor dat bezwaarde hulpverleners weigeren de middelen toe te dienen, met de zelfde redenen als Lieverse. In de meest schrijnende gevallen, zoals ik mee heb moeten maken, helpt sedatie niet eens. De gruwelijke details zal ik niet vermelden. Dagenlang zijn patiënt en familie veroordeeld tot wachten. Wachten tot de uitdroging compleet is en het hart stopt. Zonder iets dat de pijn verzachten kan, behalve de dood. Onmenselijk.

De hele discussie draait om semantiek, nergens anders over. Sedatie is identiek aan euthanasie, alleen heten ze anders en de uitvoering is verschillend. Beide leiden ze onherroepelijk tot de dood. In beide gevallen wordt het hart gestopt. In de praktijk is euthanasie niets anders dan een snelle vorm van sedatie. Het verschil is dat sedatie een bedrieglijk spel is, waarbij wordt gedaan alsof iemand net zo lang slapende houden tot hij sterft aan uitdroging, gelijk staat aan een natuurlijke dood. Waanzin. Het feit dat iemand lijkt te slapen, maakt misschien dat het natuurlijker oogt, maar het is marteling. Het is als knock-out geslagen aan een kruis genageld worden tot je sterft en een ieder die het aanschouwt sterft een stukje mee, vooral als je even bijkomt. In dat opzicht is het overigens wel uitermate Christelijk van Lievers. Het ergste is nog dat nooit is bewezen dat iemand onder sedatie daadwerkelijk volledig buiten bewustzijn is.

De waarheid is dat euthanasie de ultieme daad van compassie is en het beste aansluit bij de eed van Hippocrates. De dood toedienen is het ultieme medicijn. De patiënt die smeekt om genade middels een verzoek tot euthanasie heeft de dood al geaccepteerd en het leven vaarwel gezegd. Ze is niet langer te beroven van leven. Ze lijdt enkel nog. Het leven behoort geen lijden te zijn, dat is de enige medisch ethisch juiste opvatting.

Paul Lieverse hanteert de religieus ethische standaard en dat maakt hem een non-mens. Vanuit een egoïstische overtuiging speelt hij God en speelt met levens.  In een beter wereld moeten alle artsen verplicht worden aan nieuwe patiënten te melden waar ze staan in deze kwestie en strafbaar worden gesteld als ze weigeren een vrouw de hand te schudde...wacht...ik bedoel iemand door te verwijzen. 

Lang ben ik tegen de ideeën van Geert Wilders geweest, maar ik voel me nu genoodzaakt mijn ongelijk toe te geven. De Islamisering van Nederland neemt zorgwekkende vormen aan. Zelfs Henk en Ingrid worden nu al de dupe van deze verderfelijke ideologie. Het is een sluipende ziekte die steeds meer houvast vindt in dit land op bijna alle denkbare vlakken. 'Waar je mee omgaat raak je mee besmet' is een waarheid als een koe. De Islamitische intolerantie begint nu al zelfs gestalte te krijgen in de hoofden van autochtone Nederlanders en moet gestopt worden. Helaas vrees ik dat Geert Wilders zelf als eerste ten prooi is gevallen.

Tien jaar geleden was het nog ondenkbaar. Een cartoonrel in Nederland. Toch is het nu zover. Waar we eens nog de schouders konden ophalen over wat er op De Joop stond ,is nu een rel ontstaan van extreme proporties. De cartoonist Soeterbroek haalde het in zijn hoofd de Profeet af te beelden met een schaar in zijn borst. Schandalig. De Profeet zelf was ook niet amused en gaat de VARA hard aanpakken, misschien zelfs wel een VARA vlag verbranden. Op Twitter verscheen reeds een Fatwa. Ook onder zijn volgelingen heerst hetzelfde gevoel. Ze voelen zich gekrenkt en beledigd. Respect moet er zijn voor de Profeet en de religie van de PVV. Ze voelen zich aangetast in hun vrijheid van Godsdienst en een aanklacht bij Meldpunt Discriminatie Internet zal weldra volgen. Die nare Kafirs van De Joop zijn de duivel en moeten branden in de hel.

Waar ik voorheen dacht dat het gedachtegoed van Wilders gewoon een onschuldige Ideologie was, blijkt het nu een religie te zijn geworden. Door de cartoonrel werd het ineens duidelijk. Zijn aanhangers zien in hem de Profeet. Hij is degene die ze naar het Beloofde Nederland zal leiden. Zijn manifest, zijn partijprogramma, zijn Goddelijke openbaring, toont de weg naar de hemel op aarde. Zijn boodschap is helder: Volg mij en verdrijf de religieuze tegenstander en ongelovige.

Alles wordt nu helder. De aversie van de PVV tegen een multicultureel Europa is niet meer dan logisch; Europa zal een Oranje-Wit-Blauwe vlag krijgen, anders niets. Scholen mogen niets anders uitdragen dan strikt Nederlands gedachtegoed. Het koningshuis moet plaats maken voor het kalifaat van Geert. Linkse vrije denkers zijn ketters, een gevaar voor de samenleving en moeten berecht worden. Kunst en boeken komen op een zwarte lijst. Henk en Ingrid, die al zo lang in armoede hebben moeten leven, worden de uitverkorenen, zijn discipelen. Vijfmaal per dag zullen ze bidden richting Venlo.

Geert zelf zal in een bunker blijven wonen met bewaking, bang voor aanslagen. Af en toe zal hij verschijnen voor de staatstelevisie, die hij nu al aan het ontdoen is van alles wat hij niet Koosjer acht. Andersdenkenden zullen vluchten, na een ultimatum, waarna de grenzen onverbiddelijk dicht zullen gaan. Het manifest van de PVV zal heilig worden verklaard. Onveranderlijk waar. Geen ruimte voor interpretatie of discussie zal er zijn. Zijn woord, zijn gebod.

Terwijl ik dit schrijf voel ik me ook al veranderen. Ik ben ook besmet geraakt denk ik. Kwart over twee nu. Een beetje licht in mijn hoofd. Nog drie kwartier tot het volgende gebed.

Geert-U-Akbar!

De crisis in de Eurozone blijft nijpend. We zitten in de tang, zoveel is duidelijk. Geen kans laat de politiek onbenut om de burger te laten weten dat we nu vooral moeten doorpakken. Destijds hebben we immers gekozen voor de Euro en uitstappen is absoluut geen optie. Over voor- en nadelen van uitstappen valt uiteraard te twisten en dat wordt veelvuldig gedaan. Hoe we aan de Euro zijn gekomen blijft echter heel erg onderbelicht. Wie hebben ons eigenlijk deze puinhoop ingeloodst?

Maastricht

In 1992 werd in Maastricht besloten tot de oprichting van een Europese Monetaire Unie. De criteria werden vastgesteld en in 1999 zou het een feit worden, met een paar jaar later de invoering van een gemeenschappelijke munteenheid. Toch rammelde het project van meet af aan al aan alle kanten. Het Verenigd koninkrijk, Zweden en Denemarken gaven aan de eigen munt te willen behouden. Daarbij kwam nog dat enkele lidstaten absoluut niet voldeden aan de criteria gesteld in het verdrag van Maastricht; het begrotingstekort mocht niet boven de 3% komen en de staatsschuld mocht niet hoger zijn dan 60% van het BBP.

Italië

Het bleek al gauw dat de EMU meer een politieke aangelegenheid was dan een financieel project. Italië, een van de mede-oprichters van de Europese Unie, dreigde ondanks een staatsschuld van 127% van het BBP, toch mee te mogen doen aan de gemeenschappelijke munt. In Nederland ontstond hierdoor weerstand. Gerrit Zalm, destijds minister van Financiën, en zijn partij, de VVD, spraken zich heftig uit tegen de toetreding van Italië tot de EMU. Zalm vond het volslagen absurd dat niet iedereen zich aan de afspraken hoefde te houden en vond dat geen land gedwongen kon worden zich aan een verdrag te houden waarvan ook de andere deelnemers zich niet aan de regels hielden. De VVD zag meer in een sterke noordelijke EMU en wilde o.a. Portugal, Spanje en Italië buiten de deur houden.

Spaghetti-fobie

De weerstand van de VVD zorgde behalve in Europa ook voor opschudding in de Nederlandse politiek. De Paarse coalitie dreigde op te breken als de VVD de toetreding van Italië zou blokkeren. Zowel van uit de oppositie (CDA, GL) als vanuit de coalitie (PVDA, D66) klonken harde geluiden. Men betichtte Zalm zelfs van Spaghetti-fobie. Uiteindelijk leidde dit er toe dat de VVD, uit angst dat ze na een val van het kabinet in de oppositie zouden belanden, toch instemde met de toetreding van Italië. Het begin van de prut waar we nu in zitten.

Griekenland

Verrassend is dat niet veel later de VVD ineens heel erg voorstander was van de toetreding van Griekenland. Het CDA, dat wel had ingestemd met Italië, verzette zich hiertegen, maar de motie haalde het niet. Het lijkt erop dat Nederland niet te boek wilde komen te staan als eeuwige dwarsligger. Bovendien vond Zalm dat Griekenland goed haar best had gedaan, terwijl hij destijds al wist dat het land er financieel een zooitje van had gemaakt. Het politieke belang was wederom groter dan het hebben van een gezond monetair systeem.

Wat er vervolgens allemaal gebeurde doet er niet veel toe. De fout zit hem in het fundament. Alles wat we nu meemaken is een gevolg van het gebrek aan ruggengraat en verstand van politici in 1998.

Fastforward...

Nu in 2011, terwijl de kritiek op de Euro aanzwelt, zien we een herhaling van zetten. Alles voor de politiek. Alles voor Europa. PVV en SP worden weggezet als Eurofoben. CDA, VVD, D66, PVDA en Groen Links zijn nog steeds pro-Europa, maar erkennen nog steeds niet dat ze verantwoordelijk zijn voor de puinhoop waarin we ons bevinden. Het Balkenendiaanse "met de kennis van nu" argument vliegt ons dagelijks om de oren. Ze willen liever dat iedereen nu vooruit kijkt en dat kan ik me voorstellen. Toch blik ik ook graag terug en de conclusie is duidelijk: Met de kennis van nu zijn de grootste partijen uit het verleden ook de grootste huichelaars gebleken. De burger betaalt de prijs. Iets om rekening mee te houden met de volgende verkiezingen.

Twee kleine varkensoogjes staren me aan. Het breedbeeldvullende gezicht van Jan Kees is intimiderend groot. Pareltjes zweet staan op zijn voorhoofd. Je kan zien dat hij iets belangrijks mee te delen heeft. Vooruit, dan toch maar even het geluid aanzetten. "Veel mensen zijn de voordelen van de Euro vergeten". De televisie kan uit. Het is een boodschap voor domme mensen en niet aan mij gericht. Ik ben niets vergeten en kan alle voordelen van de Euro zo opdreunen. Toen ik jong was zijn die er vakkundig ingestampt door de dames en heren van de Postbus 51 spotjes. De Euro en de EU zijn het beste dat de Nederlander ooit is overkomen. En zo is het!

Ook het grote geheel zie ik prima. Ik weet heus wel waarom de Euro gered moet worden. Het is me al zo vaak voorgekauwd door mensen, zoals Jan Kees, die onterecht denken dat ik het niet snap. Als de Euro valt dan krijgen we een nieuwe totale oorlog. De Europese Unie zal uiteen vallen en bommenwerpers zullen het luchtruim vullen met donker diep gebrom. In de rokende puinhopen van onze beschaving zullen de paar overlevenden, gehavend door de pest, vechten om een portie rattenvlees. Armageddon. Dat moeten we niet willen.

Het klinkt overdreven, maar zo is het nu eenmaal. In de historie zijn er altijd grote oorlogen en rampen geweest. Complete beschavingen zijn ten onder gegaan en volkeren van de aardbodem verdwenen. *poef* Weg. Wat ze allemaal gemeen hadden was hetgeen ze juist niet hadden; de Euro. Had men de Euro een paar duizend jaar geleden al geïntroduceerd dan had de hele wereldgeschiedenis er totaal anders uit gezien. Dan hadden we nu allemaal in het paradijs geleefd. Daarom moet de Euro ten koste van alles gered worden!

De Euro lijkt helaas onhoudbaar. Triest. We dreigen ten onder te gaan en het is allemaal de schuld van nationalistische xenofobe eurosceptici. De eerste tekenen dienen zich al aan. Breivik en de snelwegschutter zijn slechts kleine voorproefjes van hetgeen ons te wachten staat als we niet gauw ons laatste restje soevereiniteit in een envelopje stoppen en opsturen naar Brussel. Onze enige hoop voor de toekomst is een totalitaire megastaat.

We hebben sturing nodig en een harde hand. Zelfbeschikking en eigenrichting zijn verschrikkelijk. Democratie heeft ons in het verleden slechts oorlog gebracht. Kleinen van geest, zoals Geert Wilders, zijn gewoon te dom om in te zien dat van bovenaf bestuurd worden veel beter is. Juist een totalitair systeem maakt iedereen uniform en is een oplossing voor alle problemen. Tegen Europa zijn is een misdrijf tegen de menselijkheid.

Dat we allemaal in armoede gaan leven is slechts een kleine prijs die we moeten betalen voor de eeuwige vrede van het Europese Rijk. Mede hierom is een referendum voor overdracht van macht niet wenselijk. Mensen hechten veel te veel waarde aan hun bezittingen, spaargeld en pensioengeld om objectief te kunnen oordelen. Ze zien het grote geheel niet.

Ik gelukkig wel. Leve de EU! Leve de Euro!

Update: Prof. Stapel, die gegevens fabriceerde en ook meewerkte aan het foponderzoek is reeds exit. Roos Vonk biedt excuses aan. Ze vindt het voornamelijk vervelend voor zichzelf en niet haar eigen schuld. Bovendien geeft ze nu ook toe dat het onderzoek niet waardevrij was.


-------------------------------------------------------------------------------------------------


- Iedereen heeft een hekel aan hufters. Hufters zijn de mensen die zich niet aanpassen aan de algemeen geldende maatschappelijke normen. Ze zijn egoïstisch en asociaal. Bewust dan wel onbewust bezorgt de hufter de ander keer op keer een rotdag. Noem het een afwijking of een hobby; Hufters zijn per definitie niet geliefd. Iemand een hufter noemen is schelden. -

Sociaal psycholoog Roos Vonk van de Radboud Universiteit, vindt desondanks de definitie hufter een geschikte benaming voor vleeseters. "Vlees eten haalt het slechtste in de mensen naar boven" concludeert ze. Met behulp van "wetenschappelijk" onderzoek zou het aangetoond zijn. Van een onzeker gemaakte groep mensen zouden de egoïstische asociale "hufterige" personen eerder voor een biefstuk kiezen dan voor een omelet of visje.

Een opmerkelijk resultaat, vooral met de definitie van hufter in het achterhoofd. In onze samenleving is vlees eten immers gewoon algemeen geaccepteerd, ook in sociale kringen. Het is eigenlijk zelfs rustig de norm te noemen. Bovendien slaan mensen, die niet vaak biefstuk eten, zelden een sappige steak af.

De methodologie van het onderzoek is al tenenkrommend genoeg, maar de conclusie van het onderzoek kan ik al helemaal niet delen. In mijn ogen toont de conclusie hele andere zaken aan. Het toont aan dat Roos Vonk een vooringenomen, hooghartige hufter is, die wetenschap misbruikt. Haar blinde vlek en onvermogen tot zelfreflectie moet enorm zijn, want op haar homepage van Radboud Universiteit Nijmegen schrijft ze:

'Ik denk dat mensen veel aardiger en effectiever kunnen zijn wanneer ze de wereld en zichzelf kunnen zien zoals het werkelijk is, zonder roze bril en zonder oogkleppen.'

Carnivoren associëren met hufters is met gemak onaardig te noemen. Bovendien is pseudowetenschap, zoals bedreven in haar onderzoek niet effectief. Hieruit valt eenvoudig te deduceren dat Roos Vonk de wereld door een roze bril ziet en oogkleppen op heeft. Let wel: Ik zeg het niet, zij toont het aan. Dat ze inderdaad ook in een andere wereld leeft blijkt ook uit het feit dat ze voorzitter van actiegroep Wakker Dier is geweest en lid is van Partij voor de Dieren, een marginaal politiek partijtje. Hoe kan het dan dat zij het zelf niet zo ziet? Wederom geeft ze hierop zelf antwoord:

'De sterke behoefte aan bevestiging kan er toe leiden dat mensen informatie uit de sociale omgeving verstoren, om een positief beeld van zichzelf te handhaven. Ze zien de dingen dan niet zoals die werkelijk zijn. Mensen hebben zelf niet in de gaten dat ze dat doen, want dit doet hun psychologisch immuunsysteem, wat onbewust werkt. Daarom lijkt het altijd alsof anderen aan zelfbedrog doen en jij zelf niet...'

Roos Vonk. Een duidelijk geval van iemand met een verstoord psychologisch immuunsysteem. Alles projecteert Roos Vonk op de ander. Alle persoonlijke pijn en ellende in de wereld is de schuld van de vleeseter. Niets is haar schuld, zij eet immers geen vlees. Waarom de immer optimistische Roos Vonk de contact met de realiteit kwijt is, weet ze zelf ook het best. Ze schrijft:

'Helaas blijkt ook uit onderzoek dat mensen met een realistische kijk vaak somber en zelfs depressief zijn. Om tot zelfontwikkeling en zelfverbetering te komen heb je juist positieve gevoelens nodig. Van groot belang vind ik daarom de vraag of het mogelijk is een "goed gevoel over jezelf" te hebben zonder jezelf voor de gek te houden.'

Is het mogelijk een "goed gevoel over jezelf" te hebben zonder jezelf voor de gek te houden? Het antwoord moet hierop uiteraard "Neen" zijn. Dit is echter niet het antwoord van Roos Vonk. Volgens haar is het mogelijk door een soort van realistisch positief zijn, dat ze "Zelfbepaling" noemt. Hier gelooft ze heilig in en heeft er zelfs een website aan gewijd. Haar eigen bijbeltje. Helaas ziet ze niet in dat ze zichzelf voor de gek houdt. Ze heeft per ongeluk zichzelf buiten de wereld geplaatst en roept nu hoog van een roze wolk. In 2000 waarschuwde ze zelf nog voor deze valkuil, in de lezing 'Ego vs. Eco' :

'Als je afscheid neemt van je ego... dan ga je iets doen ten behoeve van een groter geheel, een hoger doel. Als je de dingen die je zelf zo belangrijk vindt aktief [sic] vorm geeft in je relaties met anderen, dan ben je authentiek. Er zit één gevaarlijke kant aan: als je succesvol wordt met je authentieke gedrag, wordt dat succes snel gekaapt door het ego, en dan is de authenticiteit weer weg.'

Met andere woorden: Je moet jezelf overstijgen en daar vind je de verlichting. De valkuil is dat je zo in de verlichting kan gaan geloven dat je jezelf een Messias waant. Dan verword je tot één van de vele moraliserende evangeliserende hufterige minderheden, die de eigen "betere" wereld als enige juiste ziet en daarmee alles en iedereen, die niet mee wil gaan, ziet als barbaarse heidenen. Heidenen die in woord en schrift moeten worden afgeschilderd als hufterige egocentrische asocialen. Hierin verschilt de ideologie van Roos Vonk niet van alle andere fundamentalistische ideologieën die voedingsvoorschriften hanteren. Het misbruik van wetenschap, waar iedereen over valt, is slechts symptomatisch. Roos Vonk is ziek.

Vanavond eet ik biefstuk, lekker rauw, net als alle generaties mensen die mij voorgingen. Vlees eten is onderdeel van het mens-zijn en een herinnering aan het dier-zijn in de mens. Vlees eten toont de harde realiteit van het bestaan en houdt ons met de poten op de aarde. Elk hapje zal ik tien keer kauwen en er intens van genieten. Elk hapje vlees voorkomt dat ik weg zweef naar het sprookjesachtige LaLaLand van Roos Vonk.





bronnen: De enge zelfhulpsite van Roos Vonk en haar webpagina van de Radboud Universiteit te Nijmegen.
http://www.ru.nl/socialeencultuurpsychologie/staf/prof_dr_roos_vonk/
bron update: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/5288/Onderwijs/article/detail/2894942/2011/09/07/Prof-Stapel-vertrekt-definitief-bij-universiteit-Tilburg.dhtml

Stil zit Mark in een hoek. Hij staart naar de lege muren van zijn torenkamertje en vraagt zich af waar alle spullen zijn gebleven. Het houdt hem al uren bezig. De beste verklaring die hij tot dusver heeft kunnen bedenken is dat hij vastzit in een nachtmerrie. Ontwaken is derhalve de oplossing, maar ook dit brengt weer een probleem met zich mee: Hoe ontsnap je uit een nachtmerrie? Stil in een hoek zitten heeft tot dusver nog niets opgeleverd. Mark besluit er eens een flinke portie logica tegenaan te gooien en dat werpt al snel vruchten af. Gewoon gaan slapen is wellicht de beste manier om wakker te worden uit een nachtmerrie. Mark lacht tevreden om zijn eigen conclusie. Bovendien verklaart het ook de matras die op de vloer ligt.

Een goede maand later zit Mark aan een tafeltje in zijn tweede kamer. Voor hem wacht een grote uitdaging. Een tijdrovend karwei, maar iemand moet het doen. De andere mensen in de ruimte hebben de noodzaak blijkbaar niet gezien, maar dat deert hem niet. Deze taak vereist leiderschap en een mentaliteit van aanpakken; kwaliteiten waar niet iedere sterveling over beschikt. Hij stroopt zijn mouwen op en gaat aan de slag.

Zorgvuldig ontleedt hij de grote bos bloemen. Kleur bij kleur, soort bij soort, zoals het hoort. De bloemen die nergens bij passen eet hij meteen op. Al kauwend op een bittere lelie ontwaart hij tussen de bloemstelen een klein kaartje. 'Mark. Onze gedachten gaan naar U uit. Beatrix'. Verbijsterd staart hij naar de tekst en realiseert zich dat hij al veel te laat is voor zijn wekelijkse afspraak bij de koningin. Hij duwt de tafel van zich weg en springt op. Dit klopt niet. Hij rent naar de deur en begint er met zijn hoofd tegenaan te bonken. Zo hard mogelijk. Hij moet weg. Niet veel later verschijnen de bodes die hem naar zijn torenkamertje begeleiden.

In het hele land had men de meltdown van Mark via de televisie kunnen volgen. De beelden waren de wereld over gevlogen en kranten stonden er vol mee. Mark, "The Great Communicator", was zo opgegaan in de Europese Droom dat hij niet langer werkelijkheid en fictie van elkaar kon onderscheiden. Het laatste debat, na de val van Griekenland en de Euro, was de druppel geweest. Zelfs terwijl de motie van wantrouwen, die tegen hem was ingediend, met een meerderheid werd aangenomen, bleef hij volhouden dat alles goed zou komen. Vervolgens had hij zijn kleren uitgetrokken en was naakt de Tweede Kamer uit gerend. Live.

De dagen erna werden gouden tijden voor experts. Psychologen en psychiaters werden vaste gasten bij talkshows en nieuwsprogramma's om uit te leggen hoe het zover had kunnen komen. Veel bleef speculatie, maar enkele zaken werden indicatief genoemd voor een op handen zijnde zenuwinzinking. Zo werd er gesteld dat de excuses, die Mark had gemaakt voor andermans verwarring, aantoonden dat Mark niet langer problemen bij zichzelf vast kon stellen; een verminderd vermogen tot reflectie. Als tweede noemde men de volstrekt absurde paradoxale cirkelredenering over het onderpand van Griekenland, die Mark absoluut niet vond kunnen, maar wel wilde hebben. Iedereen die hem niet kon volgen had hij voor gek versleten. De grootste consensus was er over het feit dat iedereen had gezien dat de EU onhoudbaar was, behalve Mark. In zijn hoofd was er een stipje op de horizon.

In zijn torenkamertje bijt Mark zijn laatste vingertopje af en legt de laatste hand aan de monsterformule die hij op de muur heeft geschreven. Het heeft hem letterlijk bloed, zweet en tranen gekost, maar hij is er uit. Trots aanschouwt hij zijn creatie. Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. Europa is gered!

Het valt niet mee om twee dagen een debat te volgen. Vooral niet als ze gelardeerd zijn met onzin. Ik heb ditmaal geluisterd naar wat ik wel hoorde en vooral wat achterwege bleef.

GODWIN

MAAR EERST DE GODWIN! "De EU heeft zorg gedragen voor veiligheid en oorlogen voorkomen". Niet letterlijk, maar daar kwam het op neer in het debat. Europa heeft oorlogen voorkomen. Onzin. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal heeft oorlogen voorkomen. Verder niets. Dat de EU geëvolueerd is uit de EGKS wil niet zeggen dat ze daarvoor credit kunnen nemen. Dat er met Europa een volgende Hitler is voorkomen is onzin.

Stabiliteitspact

Overdracht van macht was geen issue volgens Mark. We hebben immers met het stabiliteitspact al de soevereiniteit opgegeven. Hij vindt het toekennen van extra macht aan Europa noodzakelijk om overtreders te kunnen bestraffen. Gelul, we zijn zelf momenteel ook een overtreder met onze staatsschuld en economische groei. Maar dat zei hij niet. Pechtold attendeerde hem erop, maar we zijn volgens Mark niet in gevaar.

Merkel en Sarkozy zijn met hun nieuwe plan vergeten dat juist zijzelf degenen waren die zich niet aan de verdragen hielden. Nu pleiten ze voor strengere regelgeving. Vreemd. Duitslands staatsschuld zit nu zelfs al op 80% van het BBP. Dit heb ik niet gehoord met het debat.

Eurobonds

Eurobonds. Ze zijn nog geen issue. Toch komen ze eraan. Wat zijn ze dan? Geen woord over gerept. Toch zijn ze niet verschillend van de subprime-mortgages die een crisis in Amerika hebben veroorzaakt. Het is een schuldenpakket die bestaat uit CCC-junk-troep met een AAA stempeltje erop. De ECB maakt dit mogelijk op het moment dat alle lidstaten er garant voor zullen staan. We gaan de grootste zeepbel creëren als de ECB de macht krijgt.

AcceptGyros

Thieme was de enige met een heldere visie. Geld naar Griekenland helpt niet. Ze kunnen nu de schulden al niet betalen. Bezuinigingen helpt Grieken helemaal om zeep. Al het geld van Europa komt nooit meer terug.

Afschrijving

De focus ligt nu op het buitenland. Onze eigen huizenbubbel wordt rustig buiten beschouwing gelaten. Zo lang er niets verkocht wordt hoeft geen vastgoedinvesteerder iets af te schrijven. Zo werkt de wetgeving. Toch zijn veel bedrijven nu al failliet, omdat de cijfers in de boeken geen klap waard zijn.

Welvaart

In het debat werd er gerefereerd aan welvaart. Blijkbaar heeft dit begrip een nieuwe betekenis gekregen: BBP. In mijn optiek is welvaart te meten aan de armsten der samenleving. Zolang er voedselbanken zijn is er geen sprake van welvaart.

Gewoon een paar gedachten....

De zon ging bijna onder en de lucht kleurde feloranje boven de Agora. Twee vrouwen bewogen zich langzaam voort tussen de zuilenrij. Het was een moment van rust in een normaal roerige stad. Terwijl de burgers door het naderende donker naar huis werden geroepen zochten zij elkaar hier dagelijks op om van gedachten te wisselen. Greet was een knappe vrouw met witblond haar en Hannah viel op door haar zwarte lokken en doordringende donkere ogen.

Het beloofde een heftige avond worden. Greet had zich hevig verzet tegen een groter wordende groep nieuwkomers in de stad, die zich her en der in kleine hechte gemeenschappen hadden gevestigd. De kritiek van Greet werd door velen geridiculiseerd, slechts een kleine groep gaf haar gelijk. Over het algemeen zag men de nieuwkomers als een goede aanvulling op de beroepsbevolking en zolang ze zich maar niet teveel met alles bemoeiden konden ze rustig blijven.

Greet: Zeg mij waarom jij geen problemen hebt met deze nieuwe groep andersdenkenden in de stad. Het zijn harde werkers, maar houden zich heimelijk op in hun tenten en spreken openlijk hun walging uit over onze gebruiken en levenswijze. Het beste zou zijn dat ze allemaal vertrekken.

Hannah: Hun afkeuring is inderdaad een groot probleem, maar ik ben overtuigd van de Rede en geloof dat er een mogelijkheid moet zijn om met hen samen te kunnen leven.

Greet: Dat klinkt werkelijk absurd! Ze zijn niet voor rede vatbaar. Zij staan voor alles wat wij niet zijn, spuwen op onze straten en onteren onze principes!

Hannah: Toegegeven, het spuwen is een vulgaire gewoonte van primitieve woestijnbewoners. Toch moet je toegeven dat ook onder hun donkere rokken mensen schuilen. Jij staat net zo afkeurend ten opzichte van hen; Dat ze zich terugtrekken is niet meer dan logisch, wij doen hetzelfde. In het sociale leven hoort soort bij soort te zijn. Zo is de natuur der dingen en dat vindt men over het algemeen het prettigste. Wij gelijkdenkenden zoeken elkaar hier toch immers ook op. Je kan mensen niet forceren elkaar te respecteren of als gelijken te zien.

Greet: Ik kan het niet geloven. Jij neemt het op voor de gelukszoekers! Wat kunnen deze ongeletterden nu bijdragen aan onze maatschappij. De taal zijn ze nauwelijks machtig. Het wordt een grote puinhoop!

Hannah: Rustig. Je verwart twee begrippen. De ongeletterden en laag opgeleiden in deze stad hebben altijd al het werk gedaan. Werkenden "maken" slechts en bewijzen ons een dienst door ons taken uit handen te nemen. De echte arbeid wordt immers verricht door de geschoolden. Wij creëren. Wij scheppen. Wij zijn zelfs in staat om hun tentenkampen te vervangen voor mooie gebouwen. We zouden zelfs gebedshuizen voor hen op kunnen richten. Dan zou ook jij je niet langer ergeren aan de aanblik van de armoedige kampen.

Greet: Je bent scherp. Ik moet er inderdaad niet aan denken mijn tijd aan het huishouden te moeten besteden. Toch vind ik de suggestie dat we haatpaleizen neer gaan zetten, waar moord en doodslag wordt gepredikt tegen ons, volstrekt absurd!

Hannah: Hier was ik me niet van bewust, ik heb me nooit in hun religie verdiept. Maar zeker is dat er voor haat en geweld geen plaats is in de samenleving. Hier heerst de rede en in dat licht moet ik zeggen dat ik overhaast ben geweest over de gebedshuizen. Indien ze hun God willen aanbidden zullen ze dat thuis moeten doen. Binnen de eigen muren, in de privésfeer, mag men doen wat men wil.

Greet: Je bent te goed voor deze mensen. Jaloers zullen ze zijn op onze tempels en ze willen afbreken. Je predikt gelijkheid en toch weer niet. Je spreekt met gespleten tong.

Hannah: Nee zeker niet, maar blijkbaar is mijn boodschap je ontgaan. Voor haat is geen plek in onze samenleving. Onze religie en gebruiken prediken geen haat en vormen geen bedreiging voor de openbare orde. De vreedzame samenleving staat altijd voorop. Als hun geloof daarmee in strijd is, verdient het geen plaats en zijn we gedwongen om onderscheid te maken. Desalniettemin moeten wij altijd blijven waken hoe discriminatie beperkt kan blijven binnen de sociale sfeer waar zij legitiem is.

Greet: Verwarrend. Als ik het goed begrijp vind je het legitiem dat iemand, die zichzelf onderscheidt van de samenleving op grond van geloof of gebruiken, bepaalde rechten mag worden ontnomen als deze indruisen tegen onze normen en waarden?

Hannah: Juist! Ditmaal heb je bewezen een uitstekende toehoorder te zijn. In het openbare leven is discriminatie de norm en is iedereen anders. Burgers hebben zich te schikken naar de normen, waarden en wetten van de maatschappij en van hun baas. Alleen binnen de exclusiviteit van de privé-sfeer en hier op de Agora is plaats voor absolute vrijheid. Hier vindt het echte handelen plaats en dit mag niet beperkt worden. Hier bedrijven we de politiek en bestrijden elkaar geweldloos. Hier is iedereen gelijk.

Greet: Als je bedoelt dat ook de nieuwkomers deze sacrale plaats mogen komen bezoedelen met hun haat, ben je knettergek geworden! Ze zullen zeggen onderdrukt te worden en eisen gaan stellen. Ze zullen pogen ons politieke systeem om te buigen naar de hunne!

Hannah: Proberen een ander te overtuigen door de Rede is het goed recht van ieder mens. Onze wetten zijn helder. Bovendien zal het wel een tijd duren voor we ze hier mogen verwelkomen. Onderdrukte minderheden zijn immers nooit de beste beoordelaars en redenaars. Voor ze onze principes hebben doorgrond betwijfel ik of ze in staat zullen zijn om een pientere redenaar met een heldere geest te kunnen overtuigen van hun gelijk. Ze hebben nog heel wat in te halen. Uiteraard moeten we ze niet onderschatten, maar ook niet overschatten. De Rede hoort bij onze cultuur. Holle retoriek wordt beantwoord met snedige zinnen. Snap je waar ik heen wil?

Greet: Ik denk het wel. Je betoogt dat als we ze absolute vrijheid schenken en ze de ruimte binnen onze maatschappij geven, ze tot de Rede zullen komen en zelf in gaan zien dat onze geweldloze tolerantere manier van leven de juiste is. Wellicht zullen ze zelfs afstand nemen van hun ideologie.

Hannah: Voor iemand die me net nog uitmaakte voor knettergek heb je het goed begrepen. Vaak verlies je je hoofd in je woede en angst, en vergeet je de nuance. Als je ze blijft bestrijden komt het nooit goed. Als we ze volledig toelaten, binnen de kaders van onze maatschappij, komt het wellicht goed.

Greet: Tot mijn spijt moet ik bekennen dat je wederom gelijk hebt. Ik ben af en toe een heethoofd. Toch is wat je betoogt, ook al klinkt het solide, een utopie. Discriminatie is immers bij de wet verboden en niemand voelt er iets voor om hun levensomstandigheden te verbeteren. Bovendien willen ze zelf de dialoog niet aangaan, maar sturen altijd dezelfde woordvoerders die keer op keer hetzelfde verkondigen.

Hannah: Tijden veranderen evenals mensen veranderen. Het is nooit te laat Greet. Iedereen zal een handreiking moeten doen en de dialoog aangaan. Hier is alles bespreekbaar. Kom laten we gaan. Het wordt al licht.



*note Dit is een fictief dialoog tussen Geert Wilders (Greet) en Hannah Arendt (Hannah). De uitspraken van Greet zijn fictief en ten dele vrij naar zijn vele toespraken en schrijfsels. De uitspraken van Hannah Arendt zijn fictief en ten dele overgenomen uit nummer 08 (jaargang 1999) van Filosofie Magazine en het het boek De denkers; een intellectuele biografie van de twintigste eeuw.