Kromst

Veel mensen weten niet waarom ze deelnemen aan de bezettingen van pleinen over de hele wereld. Dat is tenminste de indruk die je krijgt als je kranten leest en televisie kijkt. Reporters hebben er haast een wedstrijd van gemaakt om de quote van de grootste idioot los te kunnen peuteren. Geef ze eens ongelijk, het zorgt wel voor vermakelijke televisie als er weer eens een ufo-gekkie zijn mening verkondigt. Het nieuws gaat, zoals vaker tegenwoordig, af op de meest extreme vorm. Alles voor de kijkcijfers. Inhoud en achtergrond onbelangrijk.

Het trieste effect is dat de indruk wordt gewekt dat er niets aan de hand is. Er is niets mis met het systeem, maar van alles mis met mensen die ertegen betogen. Betogen is blijkbaar voorbehouden aan luie utopisten, anarchistische krakers en linksgroene milieugekkies. Het vreemde is dat dit nooit anders is geweest. Ook in het verleden liepen deze groepen vooruit op de massa. Zij streden tegen de bom voordat de rest van de bevolking opstond. Ze vochten voor het milieu voordat alle politieke partijen groen en duurzaam werden. Het is de bonte fanfare die voor de massa uit paradeert. Here come the clowns.

Het mag veel mensen ontgaan zijn, maar de clowns hebben ondanks alles een rode neus voor misstanden. Daar leven ze voor. Ze zijn theatrale uitvergrotingen van reële problemen in de wereld. Oplossingen aandragen kunnen ze niet, maar ze leggen wel de vinger op een zere plek. Een zere plek die banken en politiek graag willen verhullen. De overheid haat lastposten. Pogingen om de protesten te breken hebben in Amerika slechts averechts gewerkt. Mensen de vrijheid om vreedzaam te demonstreren ontnemen ligt daar vrij gevoelig. Nu wordt het over een andere boeg gegooid.

Maak ze maar belachelijk, is de nieuwe strategie. Ook hier. Goedkoop scoren door te zeggen dat een medewerker een Zeitgeist Movement aanhanger is. Lachen om chemtrailmafkezen. Proesten om een hippie die vindt dat de wereld liefde nodig heeft. Gieren om de mensen die met molentjes lopen. Brullen omdat niemand kan vertellen waarom ze er überhaupt staan. In je broek zeiken omdat er geen centrale organisatie met een fatsoenlijke woordvoerder is. In een stuip liggen omdat ze zichzelf zo serieus nemen. De humor ligt op straat. Letterlijk.

Wie het laatst lacht, lacht het best. We zullen zien. Ik vermoed dat de werknemers van Philips vandaag al minder grinniken en gniffelen bij het zien van de beelden. Voor meer mensen zal binnenkort de lol eraf zijn. De depressie komt eraan.

In de rij staan, staren in mijn mandje. Ik weet niet waarom ik het doe, maar iets beters heb ik nooit kunnen verzinnen. In mijn hoofd ben ik aan het koken en kijk of er geen ingrediënten missen. Tomaten ontvellend, knokloof pellend schuifel ik door het gangpad richting de kassa. Eigenlijk heb ik de verkeerde tomaten, maar dat doet er niet toe. De pan water staat op, waarin gele cirkels olijfolie langzaam in elkaar overvloeien.

Terwijl ik rustig uitjes sta te snipperen stapt er ineens vanuit het niets een kleine dikke gedrongen dame voor me in de rij. Van schrik snijd ik in mijn vinger. Ze kijkt tevreden om zich heen en denkt dat ze er mee weg is gekomen. Ik doe een stap opzij en onze blikken ontmoeten elkaar. Mijn god, wat is ze lelijk. Ik werp haar mijn meest verachtelijke blik toe. Uiteraard liever een blik tomatenpuree, maar die heb ik nog nodig.

De bostrol houdt haar mandje triomfantelijk omhoog en piept:' Ik heb toch maar een paar dingen '. Ze liegt niet. Twee Bossche bollen, een fles cola, een familiezak chips en dat vreselijke blad Happinez. Ik heb geleerd dat je medelijden moet hebben met dat soort mensen, MAAR NIET IN MIJN RIJ! "Bovendien heb ik wel iets beters te doen dan in de rij te gaan staan", voegt ze eraan toe. Ik betwijfel het. In gedachten bak ik haar rul en voeg de groenten en tomatenpuree toe. Even doorroeren nog en dan heb mijn handen vrij om dat mens te wurgen.

"DEZE MEVROUW DENKT DAT ZE BETER IS DAN IEDEREEN EN DAAROM NIET ACHTER IN DE RIJ AAN HOEFT TE SLUITEN. IK BEN BENIEUWD WAT DE REST VAN DE MENSEN IN DE RIJ DAARVAN VINDEN!", bulder ik door de winkel. Crowdsourcing blijkt het juiste effect te sorteren. De menigte achter me wordt ruw wakker geschud. Ik weet niet wat zij aan het denkbeeldig-koken waren, maar ook zij ervaren de interruptie als zeer hinderlijk. Zelfs de caissière wordt nu wakker. Het bliepen stopt. "ROT OP VIEZE DIKKE SNOL", klinkt het vanuit de verte bij de broodafdeling. Zo lang kan een rij zijn.

Alle ogen zijn nu gericht op het voordringwijf. Ze heeft de boodschap kennelijk begrepen, grabbelt verdwaasd in haar mandje, stamelt dat ze iets vergeten is en hobbelt de rij uit. De rust keert weder en het bliepen hervat.

Ik ga terug naar de keuken die heerlijk ruikt naar knokloof. Nog even de spaghetti in de pan en ik kan afrekenen. Dankzij alle commotie heb ik per ongeluk veel teveel verse basilicum toegevoegd aan de saus, die vrolijk staat te pruttelen in mijn hoofd. Achteraf een geluk bij een ongeluk en nu het geheim achter mijn fameuze spaghetti bolognese. Een glaasje rood erbij. Heerlijk!