Veel mensen weten niet waarom ze deelnemen aan de bezettingen van pleinen over de hele wereld. Dat is tenminste de indruk die je krijgt als je kranten leest en televisie kijkt. Reporters hebben er haast een wedstrijd van gemaakt om de quote van de grootste idioot los te kunnen peuteren. Geef ze eens ongelijk, het zorgt wel voor vermakelijke televisie als er weer eens een ufo-gekkie zijn mening verkondigt. Het nieuws gaat, zoals vaker tegenwoordig, af op de meest extreme vorm. Alles voor de kijkcijfers. Inhoud en achtergrond onbelangrijk.

Het trieste effect is dat de indruk wordt gewekt dat er niets aan de hand is. Er is niets mis met het systeem, maar van alles mis met mensen die ertegen betogen. Betogen is blijkbaar voorbehouden aan luie utopisten, anarchistische krakers en linksgroene milieugekkies. Het vreemde is dat dit nooit anders is geweest. Ook in het verleden liepen deze groepen vooruit op de massa. Zij streden tegen de bom voordat de rest van de bevolking opstond. Ze vochten voor het milieu voordat alle politieke partijen groen en duurzaam werden. Het is de bonte fanfare die voor de massa uit paradeert. Here come the clowns.

Het mag veel mensen ontgaan zijn, maar de clowns hebben ondanks alles een rode neus voor misstanden. Daar leven ze voor. Ze zijn theatrale uitvergrotingen van reële problemen in de wereld. Oplossingen aandragen kunnen ze niet, maar ze leggen wel de vinger op een zere plek. Een zere plek die banken en politiek graag willen verhullen. De overheid haat lastposten. Pogingen om de protesten te breken hebben in Amerika slechts averechts gewerkt. Mensen de vrijheid om vreedzaam te demonstreren ontnemen ligt daar vrij gevoelig. Nu wordt het over een andere boeg gegooid.

Maak ze maar belachelijk, is de nieuwe strategie. Ook hier. Goedkoop scoren door te zeggen dat een medewerker een Zeitgeist Movement aanhanger is. Lachen om chemtrailmafkezen. Proesten om een hippie die vindt dat de wereld liefde nodig heeft. Gieren om de mensen die met molentjes lopen. Brullen omdat niemand kan vertellen waarom ze er überhaupt staan. In je broek zeiken omdat er geen centrale organisatie met een fatsoenlijke woordvoerder is. In een stuip liggen omdat ze zichzelf zo serieus nemen. De humor ligt op straat. Letterlijk.

Wie het laatst lacht, lacht het best. We zullen zien. Ik vermoed dat de werknemers van Philips vandaag al minder grinniken en gniffelen bij het zien van de beelden. Voor meer mensen zal binnenkort de lol eraf zijn. De depressie komt eraan.