Kromst

Twee kleine varkensoogjes staren me aan. Het breedbeeldvullende gezicht van Jan Kees is intimiderend groot. Pareltjes zweet staan op zijn voorhoofd. Je kan zien dat hij iets belangrijks mee te delen heeft. Vooruit, dan toch maar even het geluid aanzetten. "Veel mensen zijn de voordelen van de Euro vergeten". De televisie kan uit. Het is een boodschap voor domme mensen en niet aan mij gericht. Ik ben niets vergeten en kan alle voordelen van de Euro zo opdreunen. Toen ik jong was zijn die er vakkundig ingestampt door de dames en heren van de Postbus 51 spotjes. De Euro en de EU zijn het beste dat de Nederlander ooit is overkomen. En zo is het!

Ook het grote geheel zie ik prima. Ik weet heus wel waarom de Euro gered moet worden. Het is me al zo vaak voorgekauwd door mensen, zoals Jan Kees, die onterecht denken dat ik het niet snap. Als de Euro valt dan krijgen we een nieuwe totale oorlog. De Europese Unie zal uiteen vallen en bommenwerpers zullen het luchtruim vullen met donker diep gebrom. In de rokende puinhopen van onze beschaving zullen de paar overlevenden, gehavend door de pest, vechten om een portie rattenvlees. Armageddon. Dat moeten we niet willen.

Het klinkt overdreven, maar zo is het nu eenmaal. In de historie zijn er altijd grote oorlogen en rampen geweest. Complete beschavingen zijn ten onder gegaan en volkeren van de aardbodem verdwenen. *poef* Weg. Wat ze allemaal gemeen hadden was hetgeen ze juist niet hadden; de Euro. Had men de Euro een paar duizend jaar geleden al geïntroduceerd dan had de hele wereldgeschiedenis er totaal anders uit gezien. Dan hadden we nu allemaal in het paradijs geleefd. Daarom moet de Euro ten koste van alles gered worden!

De Euro lijkt helaas onhoudbaar. Triest. We dreigen ten onder te gaan en het is allemaal de schuld van nationalistische xenofobe eurosceptici. De eerste tekenen dienen zich al aan. Breivik en de snelwegschutter zijn slechts kleine voorproefjes van hetgeen ons te wachten staat als we niet gauw ons laatste restje soevereiniteit in een envelopje stoppen en opsturen naar Brussel. Onze enige hoop voor de toekomst is een totalitaire megastaat.

We hebben sturing nodig en een harde hand. Zelfbeschikking en eigenrichting zijn verschrikkelijk. Democratie heeft ons in het verleden slechts oorlog gebracht. Kleinen van geest, zoals Geert Wilders, zijn gewoon te dom om in te zien dat van bovenaf bestuurd worden veel beter is. Juist een totalitair systeem maakt iedereen uniform en is een oplossing voor alle problemen. Tegen Europa zijn is een misdrijf tegen de menselijkheid.

Dat we allemaal in armoede gaan leven is slechts een kleine prijs die we moeten betalen voor de eeuwige vrede van het Europese Rijk. Mede hierom is een referendum voor overdracht van macht niet wenselijk. Mensen hechten veel te veel waarde aan hun bezittingen, spaargeld en pensioengeld om objectief te kunnen oordelen. Ze zien het grote geheel niet.

Ik gelukkig wel. Leve de EU! Leve de Euro!

Update: Prof. Stapel, die gegevens fabriceerde en ook meewerkte aan het foponderzoek is reeds exit. Roos Vonk biedt excuses aan. Ze vindt het voornamelijk vervelend voor zichzelf en niet haar eigen schuld. Bovendien geeft ze nu ook toe dat het onderzoek niet waardevrij was.


-------------------------------------------------------------------------------------------------


- Iedereen heeft een hekel aan hufters. Hufters zijn de mensen die zich niet aanpassen aan de algemeen geldende maatschappelijke normen. Ze zijn egoïstisch en asociaal. Bewust dan wel onbewust bezorgt de hufter de ander keer op keer een rotdag. Noem het een afwijking of een hobby; Hufters zijn per definitie niet geliefd. Iemand een hufter noemen is schelden. -

Sociaal psycholoog Roos Vonk van de Radboud Universiteit, vindt desondanks de definitie hufter een geschikte benaming voor vleeseters. "Vlees eten haalt het slechtste in de mensen naar boven" concludeert ze. Met behulp van "wetenschappelijk" onderzoek zou het aangetoond zijn. Van een onzeker gemaakte groep mensen zouden de egoïstische asociale "hufterige" personen eerder voor een biefstuk kiezen dan voor een omelet of visje.

Een opmerkelijk resultaat, vooral met de definitie van hufter in het achterhoofd. In onze samenleving is vlees eten immers gewoon algemeen geaccepteerd, ook in sociale kringen. Het is eigenlijk zelfs rustig de norm te noemen. Bovendien slaan mensen, die niet vaak biefstuk eten, zelden een sappige steak af.

De methodologie van het onderzoek is al tenenkrommend genoeg, maar de conclusie van het onderzoek kan ik al helemaal niet delen. In mijn ogen toont de conclusie hele andere zaken aan. Het toont aan dat Roos Vonk een vooringenomen, hooghartige hufter is, die wetenschap misbruikt. Haar blinde vlek en onvermogen tot zelfreflectie moet enorm zijn, want op haar homepage van Radboud Universiteit Nijmegen schrijft ze:

'Ik denk dat mensen veel aardiger en effectiever kunnen zijn wanneer ze de wereld en zichzelf kunnen zien zoals het werkelijk is, zonder roze bril en zonder oogkleppen.'

Carnivoren associëren met hufters is met gemak onaardig te noemen. Bovendien is pseudowetenschap, zoals bedreven in haar onderzoek niet effectief. Hieruit valt eenvoudig te deduceren dat Roos Vonk de wereld door een roze bril ziet en oogkleppen op heeft. Let wel: Ik zeg het niet, zij toont het aan. Dat ze inderdaad ook in een andere wereld leeft blijkt ook uit het feit dat ze voorzitter van actiegroep Wakker Dier is geweest en lid is van Partij voor de Dieren, een marginaal politiek partijtje. Hoe kan het dan dat zij het zelf niet zo ziet? Wederom geeft ze hierop zelf antwoord:

'De sterke behoefte aan bevestiging kan er toe leiden dat mensen informatie uit de sociale omgeving verstoren, om een positief beeld van zichzelf te handhaven. Ze zien de dingen dan niet zoals die werkelijk zijn. Mensen hebben zelf niet in de gaten dat ze dat doen, want dit doet hun psychologisch immuunsysteem, wat onbewust werkt. Daarom lijkt het altijd alsof anderen aan zelfbedrog doen en jij zelf niet...'

Roos Vonk. Een duidelijk geval van iemand met een verstoord psychologisch immuunsysteem. Alles projecteert Roos Vonk op de ander. Alle persoonlijke pijn en ellende in de wereld is de schuld van de vleeseter. Niets is haar schuld, zij eet immers geen vlees. Waarom de immer optimistische Roos Vonk de contact met de realiteit kwijt is, weet ze zelf ook het best. Ze schrijft:

'Helaas blijkt ook uit onderzoek dat mensen met een realistische kijk vaak somber en zelfs depressief zijn. Om tot zelfontwikkeling en zelfverbetering te komen heb je juist positieve gevoelens nodig. Van groot belang vind ik daarom de vraag of het mogelijk is een "goed gevoel over jezelf" te hebben zonder jezelf voor de gek te houden.'

Is het mogelijk een "goed gevoel over jezelf" te hebben zonder jezelf voor de gek te houden? Het antwoord moet hierop uiteraard "Neen" zijn. Dit is echter niet het antwoord van Roos Vonk. Volgens haar is het mogelijk door een soort van realistisch positief zijn, dat ze "Zelfbepaling" noemt. Hier gelooft ze heilig in en heeft er zelfs een website aan gewijd. Haar eigen bijbeltje. Helaas ziet ze niet in dat ze zichzelf voor de gek houdt. Ze heeft per ongeluk zichzelf buiten de wereld geplaatst en roept nu hoog van een roze wolk. In 2000 waarschuwde ze zelf nog voor deze valkuil, in de lezing 'Ego vs. Eco' :

'Als je afscheid neemt van je ego... dan ga je iets doen ten behoeve van een groter geheel, een hoger doel. Als je de dingen die je zelf zo belangrijk vindt aktief [sic] vorm geeft in je relaties met anderen, dan ben je authentiek. Er zit één gevaarlijke kant aan: als je succesvol wordt met je authentieke gedrag, wordt dat succes snel gekaapt door het ego, en dan is de authenticiteit weer weg.'

Met andere woorden: Je moet jezelf overstijgen en daar vind je de verlichting. De valkuil is dat je zo in de verlichting kan gaan geloven dat je jezelf een Messias waant. Dan verword je tot één van de vele moraliserende evangeliserende hufterige minderheden, die de eigen "betere" wereld als enige juiste ziet en daarmee alles en iedereen, die niet mee wil gaan, ziet als barbaarse heidenen. Heidenen die in woord en schrift moeten worden afgeschilderd als hufterige egocentrische asocialen. Hierin verschilt de ideologie van Roos Vonk niet van alle andere fundamentalistische ideologieën die voedingsvoorschriften hanteren. Het misbruik van wetenschap, waar iedereen over valt, is slechts symptomatisch. Roos Vonk is ziek.

Vanavond eet ik biefstuk, lekker rauw, net als alle generaties mensen die mij voorgingen. Vlees eten is onderdeel van het mens-zijn en een herinnering aan het dier-zijn in de mens. Vlees eten toont de harde realiteit van het bestaan en houdt ons met de poten op de aarde. Elk hapje zal ik tien keer kauwen en er intens van genieten. Elk hapje vlees voorkomt dat ik weg zweef naar het sprookjesachtige LaLaLand van Roos Vonk.





bronnen: De enge zelfhulpsite van Roos Vonk en haar webpagina van de Radboud Universiteit te Nijmegen.
http://www.ru.nl/socialeencultuurpsychologie/staf/prof_dr_roos_vonk/
bron update: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/5288/Onderwijs/article/detail/2894942/2011/09/07/Prof-Stapel-vertrekt-definitief-bij-universiteit-Tilburg.dhtml

Stil zit Mark in een hoek. Hij staart naar de lege muren van zijn torenkamertje en vraagt zich af waar alle spullen zijn gebleven. Het houdt hem al uren bezig. De beste verklaring die hij tot dusver heeft kunnen bedenken is dat hij vastzit in een nachtmerrie. Ontwaken is derhalve de oplossing, maar ook dit brengt weer een probleem met zich mee: Hoe ontsnap je uit een nachtmerrie? Stil in een hoek zitten heeft tot dusver nog niets opgeleverd. Mark besluit er eens een flinke portie logica tegenaan te gooien en dat werpt al snel vruchten af. Gewoon gaan slapen is wellicht de beste manier om wakker te worden uit een nachtmerrie. Mark lacht tevreden om zijn eigen conclusie. Bovendien verklaart het ook de matras die op de vloer ligt.

Een goede maand later zit Mark aan een tafeltje in zijn tweede kamer. Voor hem wacht een grote uitdaging. Een tijdrovend karwei, maar iemand moet het doen. De andere mensen in de ruimte hebben de noodzaak blijkbaar niet gezien, maar dat deert hem niet. Deze taak vereist leiderschap en een mentaliteit van aanpakken; kwaliteiten waar niet iedere sterveling over beschikt. Hij stroopt zijn mouwen op en gaat aan de slag.

Zorgvuldig ontleedt hij de grote bos bloemen. Kleur bij kleur, soort bij soort, zoals het hoort. De bloemen die nergens bij passen eet hij meteen op. Al kauwend op een bittere lelie ontwaart hij tussen de bloemstelen een klein kaartje. 'Mark. Onze gedachten gaan naar U uit. Beatrix'. Verbijsterd staart hij naar de tekst en realiseert zich dat hij al veel te laat is voor zijn wekelijkse afspraak bij de koningin. Hij duwt de tafel van zich weg en springt op. Dit klopt niet. Hij rent naar de deur en begint er met zijn hoofd tegenaan te bonken. Zo hard mogelijk. Hij moet weg. Niet veel later verschijnen de bodes die hem naar zijn torenkamertje begeleiden.

In het hele land had men de meltdown van Mark via de televisie kunnen volgen. De beelden waren de wereld over gevlogen en kranten stonden er vol mee. Mark, "The Great Communicator", was zo opgegaan in de Europese Droom dat hij niet langer werkelijkheid en fictie van elkaar kon onderscheiden. Het laatste debat, na de val van Griekenland en de Euro, was de druppel geweest. Zelfs terwijl de motie van wantrouwen, die tegen hem was ingediend, met een meerderheid werd aangenomen, bleef hij volhouden dat alles goed zou komen. Vervolgens had hij zijn kleren uitgetrokken en was naakt de Tweede Kamer uit gerend. Live.

De dagen erna werden gouden tijden voor experts. Psychologen en psychiaters werden vaste gasten bij talkshows en nieuwsprogramma's om uit te leggen hoe het zover had kunnen komen. Veel bleef speculatie, maar enkele zaken werden indicatief genoemd voor een op handen zijnde zenuwinzinking. Zo werd er gesteld dat de excuses, die Mark had gemaakt voor andermans verwarring, aantoonden dat Mark niet langer problemen bij zichzelf vast kon stellen; een verminderd vermogen tot reflectie. Als tweede noemde men de volstrekt absurde paradoxale cirkelredenering over het onderpand van Griekenland, die Mark absoluut niet vond kunnen, maar wel wilde hebben. Iedereen die hem niet kon volgen had hij voor gek versleten. De grootste consensus was er over het feit dat iedereen had gezien dat de EU onhoudbaar was, behalve Mark. In zijn hoofd was er een stipje op de horizon.

In zijn torenkamertje bijt Mark zijn laatste vingertopje af en legt de laatste hand aan de monsterformule die hij op de muur heeft geschreven. Het heeft hem letterlijk bloed, zweet en tranen gekost, maar hij is er uit. Trots aanschouwt hij zijn creatie. Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. Europa is gered!

Het valt niet mee om twee dagen een debat te volgen. Vooral niet als ze gelardeerd zijn met onzin. Ik heb ditmaal geluisterd naar wat ik wel hoorde en vooral wat achterwege bleef.

GODWIN

MAAR EERST DE GODWIN! "De EU heeft zorg gedragen voor veiligheid en oorlogen voorkomen". Niet letterlijk, maar daar kwam het op neer in het debat. Europa heeft oorlogen voorkomen. Onzin. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal heeft oorlogen voorkomen. Verder niets. Dat de EU geëvolueerd is uit de EGKS wil niet zeggen dat ze daarvoor credit kunnen nemen. Dat er met Europa een volgende Hitler is voorkomen is onzin.

Stabiliteitspact

Overdracht van macht was geen issue volgens Mark. We hebben immers met het stabiliteitspact al de soevereiniteit opgegeven. Hij vindt het toekennen van extra macht aan Europa noodzakelijk om overtreders te kunnen bestraffen. Gelul, we zijn zelf momenteel ook een overtreder met onze staatsschuld en economische groei. Maar dat zei hij niet. Pechtold attendeerde hem erop, maar we zijn volgens Mark niet in gevaar.

Merkel en Sarkozy zijn met hun nieuwe plan vergeten dat juist zijzelf degenen waren die zich niet aan de verdragen hielden. Nu pleiten ze voor strengere regelgeving. Vreemd. Duitslands staatsschuld zit nu zelfs al op 80% van het BBP. Dit heb ik niet gehoord met het debat.

Eurobonds

Eurobonds. Ze zijn nog geen issue. Toch komen ze eraan. Wat zijn ze dan? Geen woord over gerept. Toch zijn ze niet verschillend van de subprime-mortgages die een crisis in Amerika hebben veroorzaakt. Het is een schuldenpakket die bestaat uit CCC-junk-troep met een AAA stempeltje erop. De ECB maakt dit mogelijk op het moment dat alle lidstaten er garant voor zullen staan. We gaan de grootste zeepbel creëren als de ECB de macht krijgt.

AcceptGyros

Thieme was de enige met een heldere visie. Geld naar Griekenland helpt niet. Ze kunnen nu de schulden al niet betalen. Bezuinigingen helpt Grieken helemaal om zeep. Al het geld van Europa komt nooit meer terug.

Afschrijving

De focus ligt nu op het buitenland. Onze eigen huizenbubbel wordt rustig buiten beschouwing gelaten. Zo lang er niets verkocht wordt hoeft geen vastgoedinvesteerder iets af te schrijven. Zo werkt de wetgeving. Toch zijn veel bedrijven nu al failliet, omdat de cijfers in de boeken geen klap waard zijn.

Welvaart

In het debat werd er gerefereerd aan welvaart. Blijkbaar heeft dit begrip een nieuwe betekenis gekregen: BBP. In mijn optiek is welvaart te meten aan de armsten der samenleving. Zolang er voedselbanken zijn is er geen sprake van welvaart.

Gewoon een paar gedachten....

De zon ging bijna onder en de lucht kleurde feloranje boven de Agora. Twee vrouwen bewogen zich langzaam voort tussen de zuilenrij. Het was een moment van rust in een normaal roerige stad. Terwijl de burgers door het naderende donker naar huis werden geroepen zochten zij elkaar hier dagelijks op om van gedachten te wisselen. Greet was een knappe vrouw met witblond haar en Hannah viel op door haar zwarte lokken en doordringende donkere ogen.

Het beloofde een heftige avond worden. Greet had zich hevig verzet tegen een groter wordende groep nieuwkomers in de stad, die zich her en der in kleine hechte gemeenschappen hadden gevestigd. De kritiek van Greet werd door velen geridiculiseerd, slechts een kleine groep gaf haar gelijk. Over het algemeen zag men de nieuwkomers als een goede aanvulling op de beroepsbevolking en zolang ze zich maar niet teveel met alles bemoeiden konden ze rustig blijven.

Greet: Zeg mij waarom jij geen problemen hebt met deze nieuwe groep andersdenkenden in de stad. Het zijn harde werkers, maar houden zich heimelijk op in hun tenten en spreken openlijk hun walging uit over onze gebruiken en levenswijze. Het beste zou zijn dat ze allemaal vertrekken.

Hannah: Hun afkeuring is inderdaad een groot probleem, maar ik ben overtuigd van de Rede en geloof dat er een mogelijkheid moet zijn om met hen samen te kunnen leven.

Greet: Dat klinkt werkelijk absurd! Ze zijn niet voor rede vatbaar. Zij staan voor alles wat wij niet zijn, spuwen op onze straten en onteren onze principes!

Hannah: Toegegeven, het spuwen is een vulgaire gewoonte van primitieve woestijnbewoners. Toch moet je toegeven dat ook onder hun donkere rokken mensen schuilen. Jij staat net zo afkeurend ten opzichte van hen; Dat ze zich terugtrekken is niet meer dan logisch, wij doen hetzelfde. In het sociale leven hoort soort bij soort te zijn. Zo is de natuur der dingen en dat vindt men over het algemeen het prettigste. Wij gelijkdenkenden zoeken elkaar hier toch immers ook op. Je kan mensen niet forceren elkaar te respecteren of als gelijken te zien.

Greet: Ik kan het niet geloven. Jij neemt het op voor de gelukszoekers! Wat kunnen deze ongeletterden nu bijdragen aan onze maatschappij. De taal zijn ze nauwelijks machtig. Het wordt een grote puinhoop!

Hannah: Rustig. Je verwart twee begrippen. De ongeletterden en laag opgeleiden in deze stad hebben altijd al het werk gedaan. Werkenden "maken" slechts en bewijzen ons een dienst door ons taken uit handen te nemen. De echte arbeid wordt immers verricht door de geschoolden. Wij creëren. Wij scheppen. Wij zijn zelfs in staat om hun tentenkampen te vervangen voor mooie gebouwen. We zouden zelfs gebedshuizen voor hen op kunnen richten. Dan zou ook jij je niet langer ergeren aan de aanblik van de armoedige kampen.

Greet: Je bent scherp. Ik moet er inderdaad niet aan denken mijn tijd aan het huishouden te moeten besteden. Toch vind ik de suggestie dat we haatpaleizen neer gaan zetten, waar moord en doodslag wordt gepredikt tegen ons, volstrekt absurd!

Hannah: Hier was ik me niet van bewust, ik heb me nooit in hun religie verdiept. Maar zeker is dat er voor haat en geweld geen plaats is in de samenleving. Hier heerst de rede en in dat licht moet ik zeggen dat ik overhaast ben geweest over de gebedshuizen. Indien ze hun God willen aanbidden zullen ze dat thuis moeten doen. Binnen de eigen muren, in de privésfeer, mag men doen wat men wil.

Greet: Je bent te goed voor deze mensen. Jaloers zullen ze zijn op onze tempels en ze willen afbreken. Je predikt gelijkheid en toch weer niet. Je spreekt met gespleten tong.

Hannah: Nee zeker niet, maar blijkbaar is mijn boodschap je ontgaan. Voor haat is geen plek in onze samenleving. Onze religie en gebruiken prediken geen haat en vormen geen bedreiging voor de openbare orde. De vreedzame samenleving staat altijd voorop. Als hun geloof daarmee in strijd is, verdient het geen plaats en zijn we gedwongen om onderscheid te maken. Desalniettemin moeten wij altijd blijven waken hoe discriminatie beperkt kan blijven binnen de sociale sfeer waar zij legitiem is.

Greet: Verwarrend. Als ik het goed begrijp vind je het legitiem dat iemand, die zichzelf onderscheidt van de samenleving op grond van geloof of gebruiken, bepaalde rechten mag worden ontnomen als deze indruisen tegen onze normen en waarden?

Hannah: Juist! Ditmaal heb je bewezen een uitstekende toehoorder te zijn. In het openbare leven is discriminatie de norm en is iedereen anders. Burgers hebben zich te schikken naar de normen, waarden en wetten van de maatschappij en van hun baas. Alleen binnen de exclusiviteit van de privé-sfeer en hier op de Agora is plaats voor absolute vrijheid. Hier vindt het echte handelen plaats en dit mag niet beperkt worden. Hier bedrijven we de politiek en bestrijden elkaar geweldloos. Hier is iedereen gelijk.

Greet: Als je bedoelt dat ook de nieuwkomers deze sacrale plaats mogen komen bezoedelen met hun haat, ben je knettergek geworden! Ze zullen zeggen onderdrukt te worden en eisen gaan stellen. Ze zullen pogen ons politieke systeem om te buigen naar de hunne!

Hannah: Proberen een ander te overtuigen door de Rede is het goed recht van ieder mens. Onze wetten zijn helder. Bovendien zal het wel een tijd duren voor we ze hier mogen verwelkomen. Onderdrukte minderheden zijn immers nooit de beste beoordelaars en redenaars. Voor ze onze principes hebben doorgrond betwijfel ik of ze in staat zullen zijn om een pientere redenaar met een heldere geest te kunnen overtuigen van hun gelijk. Ze hebben nog heel wat in te halen. Uiteraard moeten we ze niet onderschatten, maar ook niet overschatten. De Rede hoort bij onze cultuur. Holle retoriek wordt beantwoord met snedige zinnen. Snap je waar ik heen wil?

Greet: Ik denk het wel. Je betoogt dat als we ze absolute vrijheid schenken en ze de ruimte binnen onze maatschappij geven, ze tot de Rede zullen komen en zelf in gaan zien dat onze geweldloze tolerantere manier van leven de juiste is. Wellicht zullen ze zelfs afstand nemen van hun ideologie.

Hannah: Voor iemand die me net nog uitmaakte voor knettergek heb je het goed begrepen. Vaak verlies je je hoofd in je woede en angst, en vergeet je de nuance. Als je ze blijft bestrijden komt het nooit goed. Als we ze volledig toelaten, binnen de kaders van onze maatschappij, komt het wellicht goed.

Greet: Tot mijn spijt moet ik bekennen dat je wederom gelijk hebt. Ik ben af en toe een heethoofd. Toch is wat je betoogt, ook al klinkt het solide, een utopie. Discriminatie is immers bij de wet verboden en niemand voelt er iets voor om hun levensomstandigheden te verbeteren. Bovendien willen ze zelf de dialoog niet aangaan, maar sturen altijd dezelfde woordvoerders die keer op keer hetzelfde verkondigen.

Hannah: Tijden veranderen evenals mensen veranderen. Het is nooit te laat Greet. Iedereen zal een handreiking moeten doen en de dialoog aangaan. Hier is alles bespreekbaar. Kom laten we gaan. Het wordt al licht.



*note Dit is een fictief dialoog tussen Geert Wilders (Greet) en Hannah Arendt (Hannah). De uitspraken van Greet zijn fictief en ten dele vrij naar zijn vele toespraken en schrijfsels. De uitspraken van Hannah Arendt zijn fictief en ten dele overgenomen uit nummer 08 (jaargang 1999) van Filosofie Magazine en het het boek De denkers; een intellectuele biografie van de twintigste eeuw.

Volgens de legende moet het een enorm gevaarte zijn geweest, minimaal twee keer zo groot als de piramide van Cheops, blikkerend in de zon. Futuristisch ogende schoorstenen verspreidden een roze nevel die de hemel kleurde. Haar architecten waren allang verdwenen, maar de machine was ontworpen voor de eeuwigheid. Dagelijks verschenen duizenden pelgrims om het wonder te aanschouwen en zich te laten vervoeren door de zachtzoete roze mist. Volmaakt gelukkig.

Helaas hoorde ik pas van dit wonderlijke apparaat op de dag dat er werd meegedeeld dat hij werd uitgezet. Ik vond het onbegrijpelijk. Een geluksmachine, die zet je niet uit, maar hoor je te onderhouden, te oliën en te poetsen. Een geluksmachine moet glimmen. Uitzetten komt volslagen barbaars over en lijkt op het vernietigen van een regenwoud. Rücksichtslos korte-termijn gewin door mensen die het grotere geheel niet zien.

Een vriendelijke man -laten we hem Hugo noemen- in een kroeg legde me uit dat het niet om een echte machine ging, maar om een idee. De Idee dat de Staat zorg moet dragen voor het geluk van haar ingezeten.

Het deed me goed om te horen dat de geluksmachine nu niet ergens stond weg te roesten, maar het riep tal van nieuwe vragen op. Het leek me schier onmogelijk, belachelijk zelfs, dat iemand met een druk op de knop een idee uit kan zetten, vooral een goed idee. Als de Staat niet langer zorgt wenst te dragen voor het geluk van haar burgers, waar is ze dan nog wel goed voor? Bovendien, waarom zou het geen taak van de overheid zijn om burgers te voorzien van geluk. Het lijkt me een nobel streven.

Hugo onderbrak mijn stroom van vragen en legde uit dat de geluksmachine al ver voor mijn geboorte is uitgezet en ook nooit echt lang in gebruik is geweest. Het leverde niets op voor de economie. Deconstructivisten zagen geen handel in "puur geluk" en besloten de geluksmachine te slopen en de onderdelen te gebruiken voor een geldmachine. Geld werd de nieuwe maatstaf van geluk en het geluk van de bevolking werd omgedoopt tot welvaart. Alles meet- en telbaar. Geluk werd te koop.

Ik merkte op dat hij wel een punt had en moest toegeven dat ik ook nooit gemerkt had dat er ergens een geluksmachine stond te brommen. Ook over de relatie tussen geld en geluk moest ik hem gelijk geven; Ik had me immers net ook eventjes ongelukkig gevoeld toen ik me realiseerde dat de prijs van een biertje weer omhoog was gegaan. Minder geluk voor hetzelfde geld. Tegelijkertijd maakte het gesprek me wel gelukkig, maar kostte niets. Blijkbaar zijn er twee soorten geluk die los van elkaar functioneren. Het geluk van geld en een ander soort geluk. Jammer dat de overheid niet wil investeren in de laatste vorm.

Hugo grinnikte en zei dat het in werkelijkheid nog wel een graadje erger was dan dat, maar dat kwam de volgende keer wel. Het was al laat. Ondertussen moest ik er maar niet teveel bij stilstaan. Niet piekeren kan een mens ook gelukkig maken. Met die woorden stond hij op en nam afscheid.

Ik bleef nog even zwijgend zitten en mijn gedachten dwaalden af naar mijn oma. Zij verblijft al jaren in een verzorgingstehuis waar ze adequate zorg krijgt. Ook al wordt de zorg steeds minder, het blijft altijd adequaat heten. Steeds minder geluk voor hetzelfde geld. Tijd voor een praatje heeft een verpleegster tegenwoordig niet. Alles boven de grens voor minimumzorg wordt stelselmatig wegbezuinigd.

Mijn oma praat niet meer, lacht niet meer en staart voor zich uit. Dag in dag uit. Waarschijnlijk droomt ze van een geluksmachine. Ik droom mee.

Lang geleden liep mijn relatie op de klippen. Het maakte me woest, maar vooral radeloos. Een flinke vuistslag op een deur kalmeerde me in een fractie van een seconde. Mijn hand genas, maar spijt van die actie bleef. Een lelijke poster bedekte mijn schaamte. Later heb ik de pleister verwijderd en de deur gerepareerd. Twee dagen vullen, schuren en schilderen kostte het. Niemand die het nog ziet, maar ik weet dat diep verscholen onder vele lagen verf een litteken schuilt. Een litteken die af en toe bij zwaar weer nog even jeukt.

Donkere wolken hebben zich sindsdien veelvuldig samengepakt. Na een reorganisatie dreigde ik op straat te komen en raakte een groot deel van mijn salaris kwijt. Niet veel later alsnog mijn baan. Behalve de economie raakte ook ik in een depressie. Toen de zon voor de beurzen weer ging schijnen bleef het bij mij donker. Het UWV schreef me af, mijn sociale leven bestond niet meer en mijn spaargeld ging op aan vaste lasten en eten. De enige bezoekers die ik uiteindelijk kreeg waren vriendelijke mannen aan de deur die vertelden dat ik mijn rekeningen moest betalen. Dat wist ik ook wel. Ze stonden inmiddels ongeopend overal in torenhoge stapels. Zoiets vergeet je niet. Net zomin als het feit dat je niet vergeten kan dat je geen geld hebt.

Tweedehands boeken waren mijn enige troost. Lezen kost niets behalve tijd en daarvan had ik genoeg. Televisie, telefoon en internet gingen op zwart. Radeloosheid werd woede en zelfhaat. Van mij mocht de wereld vergaan met mij erop. En terwijl ook mijn verstand langzaamaan op zwart ging, verscheen in het diepst van de nacht een lichtpuntje. Ik mocht deelnemen aan een re-integratietraject met zicht op een vaste baan. Het zoeken naar een werkgever, die een afgeschreven persoon hebben wil, duurde bijna twee jaar, maar had succes. De opeenvolgende drie jaar heb ik fietsen mogen maken in een achterbuurt tegen het wettelijk vastgestelde minimumloon. Drie tijdelijke contracten later, in plaats van de voorgespiegelde vaste aanstelling, werd ik op straat gezet omdat de baas met vervroegd pensioen ging. Het werd 's morgens meegedeeld met de koffie.

In een waas ben ik naar huis gefietst. Het litteken jeukte. Ik weet nog dat ik gestopt ben om een container, die ik om had getrapt, weer overeind te zetten. Schaamte voor mijn uitbarsting. Later die middag zat ik bij de huisarts met hartklachten. Net als jaren geleden zaten die wederom tussen mijn oren en niet tussen de ribben. Paniekaanvallen.

De geschiedenis herhaalt zich. De behandeling duurt nu al meer dan een jaar en bestaat voornamelijk uit wachten. Blijkbaar ben ik niet de enige in de rij. Ondertussen slaan de paniekaanvallen om naar sociale fobie en depressie. Vertrouwen in de mensheid heb ik niet meer. Het is ieder voor zich. Darwinistisch en economisch gezien ben ik de zwakste schakel. Tot ziens. Mijn hoofd, mijn schuld. Misschien komt het goed. Vooralsnog leef ik naast de maatschappij. Afgeschreven.

Mensen zeggen vaak dat ik niet over me heen moet laten lopen en assertiever moet zijn. Ik moet niet alles pikken, maar actief de strijd aangaan; Voor mezelf opkomen. Als ik Londen zie branden weet ik niet of dat wel zo'n gezonde oplossing is. Liever ontvlucht ik de werkelijkheid en lees een boek in het bos of schrijf een stukje, wachtend en hopend op andere tijden. Ik verkies de pen boven het zwaard.

Schrijven ligt niet iedereen. Laat anderen maar de straat opgaan en blind van woede de strijd met de wereld aangaan. Laat ze de wereld maar kapotslaan. Het verandert niets. Ze slaan gaten in eigen deuren. Ik kan het niet. Ik betwijfel ook of zij wel opgewassen zijn tegen de vreselijke schaamte, die ook zij ongetwijfeld op termijn zullen gaan voelen. Littekens zijn in de maak.

Een opmerkelijk interview met Ramsey Nasr op Knack.Be toont weer eens aan hoe wereldvreemd een mens kan zijn. Onze Dichter Des Vaderlands lijkt zuurstofgebrek te hebben en al hyperventilerende verklaart hij onze natie de oorlog. Tijd om de strijd aan te gaan. Met woorden. Typisch Nederlands.





Ramsey Nasr. Hofnar Des Vaderlands.

Iedereen wil veel dingen niet zijn. Vooral de dingen die ze wel zijn. Wat dat betreft is Ramsey Nasr net een mens. Hij wil geen Hofnar zijn, maar een echte Dichter Des Vaderlands. De eerste echte na een keten van hofnarren. Het is voor hem een zware opgave. Niet omdat hij niet kan dichten, maar om veel dieper liggende problemen.

Dichter des Vaderlands. De benaming staat hem tegen. Hij voelt zich eigenlijk absoluut niet verbonden met Nederland en omschrijft zichzelf als "bastaard" en "een beetje van alles, en dus niets". Hij kan derhalve niets met deze verkregen status als vooraanstaand Nederlands staatsburger. Tegen wil en dank heeft hij ineens een nationaliteit.

De belofte van Rutte om "Nederland terug te geven aan de Nederlanders" roept bij hem dezelfde problemen op. Hij is immers geen Nederlander en het voelt onmiddellijk alsof hem iets wordt afgepakt en opgedrongen tegelijk. Ten koste van alles wil hij geen Nederlander zijn en trekt hard van leer tegen ons lieve kikkerlandje. Alles wat typisch Nederlands is moet dood. Alleen dan krijgt hij zijn non-identiteit terug.

Zijn betoog is simpel. Te simpel. Hij haalt alle grote namen in de vaderlandse geschiedenis aan, door wiens aderen niet uitsluitend Nederlands bloed vloeide om een punt te maken. Onvervalste rasechte discriminatie. Hij vervolgt met alles wat niet Nederlands is, inclusief de gedachtengang van de moordenaar van Van Gogh, als typisch Nederlands te bestempelen. Hij wil aantonen dat juist niet-typisch-Nederlands-zijn betekent dat je een beter mens bent. Net als hijzelf is.

Het zegt meer over Ramsey Nasr dan over Nederland. Zijn visie is identiek aan de visie van een Moslima die weigert de Burka uit te trekken en Ramsey Nasr lijkt bovendien in veel opzichten op de kutmarrokanen die hij aanhaalt. Zij ook worstelen met hun identiteit. Het kernprobleem van Nasr, zijn identiteitscrisis, blijkt goed uit de zaken waar hij over valt en zijn woordkeus. Nasr wil niet integreren. Alles hoort net zo werelds als hijzelf te zijn.

De dichter des Vaderlands is een kind uit twee culturen. Hij kan het blijven ontkennen en claimen niets te zijn, maar is beide. Hij is een multicultureel en bewijst dit ook in het interview. Eerst benoemt hij zichzelf als smet en vervolgens beticht hij de Nederlanders van smetvrees. Een veel gezien typisch multicultureel trekje.

Iemand wordt Dichter des Vaderlands vanwege de inkt die uit de pen vloeit, niet vanwege het bloed dat door de aderen vloeit. Het is een eervolle titel die maar weinigen toekomt. Dit heeft Ramsey Nasr niet willen begrijpen en heeft zijn eigen identiteitscrisis zelfs op de benaming geprojecteerd. Het beste is een nieuwe dichter aan te wijzen. Bezuinig deze maar weg. Bovendien heeft de huidige Dichter Des Vaderlands reeds een nieuwe roeping gevonden.

Het leek onmogelijk, maar hij is niet langer niets. Ramsey Nasr heeft zichzelf ongemerkt een nieuwe identiteit aangemeten en is verworden tot de hofnar die hij zo vreest te zijn. Een slecht narretje overigens. Een echte traditionele hofnar confronteert mensen keihard met Waarheid, verpakt in een kolderiek jasje, en leidt een eervol bestaan. Ramsey Nasr moet, wat dat betreft, nog veel oefenen. Verder dan stampvoeten en rinkelen met belletjes komt hij momenteel niet. Hofnar Des Vaderlands zijn is een kunst.



bron: http://knack.rnews.be/nl/actualiteit/nieuws/mensen/ramsey-nasr-de-kunsten-moeten-dood/article-1195075485361.htm

Vandaag Ramadan van start in Marokko. In het begin altijd beetje moeilijk, maar al snel geschenk uit de hemel: back to basics #ramadankareem - Tofik Dibi

Op advies, maar met tegenzin, geen RT meer van bedreiging en publiek geen woord meer over aangifte. Wel veel woorden dank voor steun #thanks - Tofik Dibi

Slachtoffer van de Islam.

Hij noemt zichzelf kind van de multiculturele samenleving, maar ook Moslim. In 2009 zei hij nog: "Ik ben een overtuigd moslim op mijn manier en daar verontschuldig ik mij niet voor". Tegen wie hij zich niet wenst te verontschuldigen zegt hij niet. Een apostaat of een apologeet, het blijft de vraag. Helaas voor hem is er binnen de Islam geen ruimte voor een eigen manier. Hij zit in een enorme spagaat en het is hem niet aan te rekenen. Hij moest wel een eigen weg kiezen. Een traditionele opvatting van de Islam werd hem op jonge leeftijd al ontnomen door de scheiding van zijn ouders. Een scheiding binnen de Islam wordt gezien als een enorme -niet goed te praten- aantasting van de eer, ondanks het feit dat mishandeling vaak ten grondslag van de scheiding ligt. Na het overlijden van zijn vader werd hij opgevoed door zijn moeder. Een moederskindje, terwijl de Islamitische traditie een patriarchische samenleving voorstaat. In plaats van een Islamitische school eindigde hij op een katholieke school. Een gymnasium waar je alles leert wat Allah verboden heeft. Kennis, verworven en per definitie verdorven staat haaks op Islamitische overtuigingen. Kritisch denken is binnen de Islam verboden. Toch groeide hij op binnen een tolerante cultuur waarin kritiek geen taboe was. Het moet moeilijk zijn geweest om nergens thuis te horen.

Je zou verwachten dat een gezond persoon met een fatsoenlijke opleiding in het Westen een volstrekt haatdragende ideologie achter zich kan laten. Toch is dit niet gebeurd. Hij kon niet met zijn achtergrond afrekenen. Tofik heeft zijn "eigen" Islam gevonden. Zijn toevoeging van "zich er niet voor verontschuldigen" is een onderbelichte bijzin. Iemand die weet niet fout te zitten verontschuldigt zich nimmer. Waarom Tofik dan wel? Tofik heeft zijn keus, hoe onverenigbaar het ook moge zijn, gemaakt. De onverenigbaarheid, zijn impasse, is de schuld van de multiculturele westerse samenleving. Zijn verontschuldiging maakt hem tot een apologeet. Dit bevestigt hij ten tweede male door specifiek te spreken over "zijn manier".

Toch is het kaf niet zo eenvoudig van het koren te scheiden. Tofik denkt van wel. De Umma binnen de Islam biedt hem de ruimte. De Umma die stelt dat alle volgelingen van Allah gelijk zijn. Dit verklaart ook waarom hij zich als Marokkaan hard kan maken voor een Marxistische Turkse Arbeiderspartij. Bovendien is bruggen slaan een typisch multicultureel iets. Tofik eet van beide walletjes. In zijn hoofd met "zijn Islam" kan het. In zijn hoofd is niets een brug te ver.

De kloof wordt pas echt duidelijk als hij zich uitspreekt over het slachtverbod. Nu ineens blijkt dat hij, als Moslim, meer aan de zijde van de seculiere samenleving staat, dan aan de zijde van de Moslims. Hij spreekt over het nut van een dialoog terwijl de Moslims het monoloog van de Quran reciteren. Tofik staat ineens aan de andere kant van het hek. Hij is de Judas. De twee gedachten splijten voorgoed.

Het kan nooit meevallen als je ontdekt dat je paranoïde schizofreen bent. Waarschijnlijk weet Tofik Dibi het zelf niet eens. Gespleten door twee onverenigbare culturen. Heftig verzet hij zich: Hoe meer kritiek hij te verduren krijgt hoe opener hij zich tegen zijn vijanden uitspreekt. Vanuit zijn eigen zwakte van Moslim-zijn ziet hij zichzelf als potentieel slachtoffer van de retoriek van Wilders. In plaats van zijn kennis en redekunst te benutten en het debat aan te gaan, glijdt hij af naar het eenzaam roepen in de woestijn. Schreeuwen zelfs. Iedereen mag blijkbaar van hem getuige zijn van zijn ondergang, want zijn wanhopige klanken weerklinken voornamelijk op Twitter.

De laatste tijd lokt Tofik allerlei reacties uit op Twitter. Reacties die perfect aansluiten bij zijn achtervolgingswaanzin. Uit deze reacties, waaronder doodsbedreigingen, haalt hij zijn gelijk. Hij is het slachtoffer. Hij is de onderdrukte die opkomt voor afgenomen rechten en weerstand treft. Onder Moslims vindt hij echter weinig steun. Hij is een kafir, een zondaar. Een apostaat. Nederlanders hebben ook weinig op met zijn houding als martelaar van het vrije woord. Hij is een geflopte apologeet en heeft zijn eigen glazen ingegooid. Nergens hoort hij meer bij. Te conservatief voor links en te progressief voor de Islam. Tragisch.

Hij probeert het wel. De mond gesnoerd door de politiek, "Op advies, maar met tegenzin, geen RT meer van bedreiging en publiek geen woord meer over aangifte. Wel veel woorden dank voor steun #thanks", keert hij terug naar de Islam, "Vandaag Ramadan van start in Marokko. In het begin altijd beetje moeilijk, maar al snel geschenk uit de hemel: back to basics #ramadankareem".

Back to Basics: Historisch gezien de standaard reactie van elke ontspoorde Moslim.