Stil zit Mark in een hoek. Hij staart naar de lege muren van zijn torenkamertje en vraagt zich af waar alle spullen zijn gebleven. Het houdt hem al uren bezig. De beste verklaring die hij tot dusver heeft kunnen bedenken is dat hij vastzit in een nachtmerrie. Ontwaken is derhalve de oplossing, maar ook dit brengt weer een probleem met zich mee: Hoe ontsnap je uit een nachtmerrie? Stil in een hoek zitten heeft tot dusver nog niets opgeleverd. Mark besluit er eens een flinke portie logica tegenaan te gooien en dat werpt al snel vruchten af. Gewoon gaan slapen is wellicht de beste manier om wakker te worden uit een nachtmerrie. Mark lacht tevreden om zijn eigen conclusie. Bovendien verklaart het ook de matras die op de vloer ligt.

Een goede maand later zit Mark aan een tafeltje in zijn tweede kamer. Voor hem wacht een grote uitdaging. Een tijdrovend karwei, maar iemand moet het doen. De andere mensen in de ruimte hebben de noodzaak blijkbaar niet gezien, maar dat deert hem niet. Deze taak vereist leiderschap en een mentaliteit van aanpakken; kwaliteiten waar niet iedere sterveling over beschikt. Hij stroopt zijn mouwen op en gaat aan de slag.

Zorgvuldig ontleedt hij de grote bos bloemen. Kleur bij kleur, soort bij soort, zoals het hoort. De bloemen die nergens bij passen eet hij meteen op. Al kauwend op een bittere lelie ontwaart hij tussen de bloemstelen een klein kaartje. 'Mark. Onze gedachten gaan naar U uit. Beatrix'. Verbijsterd staart hij naar de tekst en realiseert zich dat hij al veel te laat is voor zijn wekelijkse afspraak bij de koningin. Hij duwt de tafel van zich weg en springt op. Dit klopt niet. Hij rent naar de deur en begint er met zijn hoofd tegenaan te bonken. Zo hard mogelijk. Hij moet weg. Niet veel later verschijnen de bodes die hem naar zijn torenkamertje begeleiden.

In het hele land had men de meltdown van Mark via de televisie kunnen volgen. De beelden waren de wereld over gevlogen en kranten stonden er vol mee. Mark, "The Great Communicator", was zo opgegaan in de Europese Droom dat hij niet langer werkelijkheid en fictie van elkaar kon onderscheiden. Het laatste debat, na de val van Griekenland en de Euro, was de druppel geweest. Zelfs terwijl de motie van wantrouwen, die tegen hem was ingediend, met een meerderheid werd aangenomen, bleef hij volhouden dat alles goed zou komen. Vervolgens had hij zijn kleren uitgetrokken en was naakt de Tweede Kamer uit gerend. Live.

De dagen erna werden gouden tijden voor experts. Psychologen en psychiaters werden vaste gasten bij talkshows en nieuwsprogramma's om uit te leggen hoe het zover had kunnen komen. Veel bleef speculatie, maar enkele zaken werden indicatief genoemd voor een op handen zijnde zenuwinzinking. Zo werd er gesteld dat de excuses, die Mark had gemaakt voor andermans verwarring, aantoonden dat Mark niet langer problemen bij zichzelf vast kon stellen; een verminderd vermogen tot reflectie. Als tweede noemde men de volstrekt absurde paradoxale cirkelredenering over het onderpand van Griekenland, die Mark absoluut niet vond kunnen, maar wel wilde hebben. Iedereen die hem niet kon volgen had hij voor gek versleten. De grootste consensus was er over het feit dat iedereen had gezien dat de EU onhoudbaar was, behalve Mark. In zijn hoofd was er een stipje op de horizon.

In zijn torenkamertje bijt Mark zijn laatste vingertopje af en legt de laatste hand aan de monsterformule die hij op de muur heeft geschreven. Het heeft hem letterlijk bloed, zweet en tranen gekost, maar hij is er uit. Trots aanschouwt hij zijn creatie. Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht. Europa is gered!