Ewout Klei schreef onlangs dat wetenschapsjournaliste ten Broeke ook wel eens gelijk staat, Maja Mischke blogde dat Asha ten Broeke het debat dood appelpeert en de krant van Bart Schut vatte bijna vlam ten gevolge van pot en ketelfrictie naar aanleiding van een column. Feminisme is hot. Helaas meer in de zin van te-heet-om-aan-te-pakken-hot, dan dat het populair is. En dat is vreemd, want het is lang niet zo dat het een voltooide missie is. Sterker nog; ze lijkt nooit af te zijn, want vrouwenrechten komen te voet en vertrekken per paard. Waar ze bevochten zijn, dienen ze bewaakt te worden en gewaarborgd te blijven.

Mevrouw ten Broeke, voor wie ik zonder moeite de deur open zou houden of een kop koffie voor af zou rekenen, weet echter telkenmale de vinger precies naast de zere plek te leggen en fulmineert over triviale zaken als kinderspeelgoed. Zodra echt precaire zaken als religie aan bod komen, ligt het vooral aan alles behalve religie, want dat is ook een recht. Veelvuldig doorvragen leidt er enkel toe dat ze de boel complex vindt. Ze loopt vast. Volkomen logisch overigens, want het patriarchale wereldbeeld, ten toon gespreid in de heilige geschriften, staat haaks op gelijke rechten en gelijkwaardigheid. De complexiteit die ze ervaart, creëert ze zelf, door het niet te willen benoemen.

De meiden van Femen houden het wel simpel en weten telkens weer de aandacht te vestigen op bestaande issues. Van Ukraïne en Midden-Oosten tot aan het Vaticaan; overal worden ze naakt en gillend weggesleept, in busjes gepropt en afgevoerd. Van selectiviteit en wegkijken zijn ze niet te betichten. Selectiviteit die Asha laatst wel werd verweten toen ze een kleine poging ondernam om toch het topic Islam maar eens aan te roeren, vanwege een islamitische vrouwendag op de VU. Waarop zij op haar beurt weer de criticasters hetzelfde verweet. Op de Asociale Media verwerd het al snel tot een banale discussie, waarbij segregatie en vrouwenapartheid vergeleken werd met Ladies' Night en toiletbezoeken. Triest, maar met de juiste hoeveelheid drank en popcorn is het wel vermakelijk om te volgen.

Joost Niemoller, ook nooit te beroerd om wat olie op het vuur te gooien, roemde vervolgens vrouwen die de Islam verlieten als ware feministen. Uiteraard een rode lap voor de stier die vindt dat er ook zoiets bestaat als Islamitisch Feminisme. Hoe intrinsiek onmogelijk het ook klinkt, het bestaat wel. En wonderlijk genoeg blijken zowel Joost als Asha gelijk te hebben. Het zijn enkel twee verschillende golven in eenzelfde beweging. Een zeer conservatie stroming en een progressieve stroming. Enerzijds een groep vrouwen die binnen de Islam voor gelijke rechten en meer vrijheid strijden en anderzijds de vrouwen die Islam de rug toe keren ten gunste van zelfbeschikking, maar vaak met alle risico's van dien. Het is moeilijk om te stellen of de ene groep werkelijk moediger is dan de andere. Misschien is het ook wel een kwestie van geduld.

Zwart-wit is de issue in ieder geval allerminst, behalve wellicht voor ons als toeschouwer, want Westers Feminisme kwam pas echt lekker op stoom na de Verlichting. Moeilijk te bevatten lijkt het dat Islamitische Feministen het patriarchale systeem te lijf gaan zonder de leer af te wijzen, maar dat is iets wat bijvoorbeeld binnen de SGP ook nog steeds geen gestreden strijd is. Het is dan ook bizar dat men in Nederland bij alle discussies telkenmale wijst op de Vrijheid van Godsdienst, terwijl de strijd om Vrijheid IN Godsdienst in volle gang is. Godsdienstvrijheid; Een onvervreemdbaar recht op onvrijheid en ongelijkwaardigheid voor vrouwen. Weer zo'n intrinsieke onmogelijkheid en nodeloos complex. Het zal wel een mannending zijn om het in stand te willen houden. Gelukkig steken de golven van Feminisme overal de schuimende koppen op waar nodig. Een nieuwe golf is in aantocht. Benieuwd of Asha erop naar binnen surft. Girlpower!





Ja, ik heb een bronnetje gebruikt die het vermelden waard is: http://postcolonialist.com/civil-discourse/feminist-critique-and-islamic-feminism-the-question-of-intersectionality/ van Sara Salem