Bijna dagelijks lig ik onder een bus, soms iets erachter of ernaast. Uit ramen springen doe ik met regelmaat. Mijn hele leven al. Hoe hoger hoe beter. Treinen hebben ook een geweldige aantrekkingskracht. Als de spoorbomen gesloten zijn en de lichten knipperen, spat ik uit elkaar. Elke trein weer. Loop ik over een viaduct dan val ik bij een nietsvermoedende automobilist door de voorruit zijn leven in. Zelfs een lamp verwisselen lukt zelden zonder electrocutie. Snoepjes stik ik in en tijdens het scheren sla ik nooit een slagader over. Iedere nacht ga ik voor het laatst slapen. Nooit meer wakker worden.
 
Alles went. Zelfs doemdenken kan normaal worden. Het is een fascinerende volautomatische bezigheid. Op zich vrij onschuldig ook. Het zijn maar gedachten die komen en gaan, meer niet. Ik moet  vaak wel om lachen om de absurde dingen die in me opkomen. Bovendien hinderen die gedachten me niet in mijn dagelijks functioneren. Paniekaanvallen daarentegen zijn wel een flinke belemmering en alle horror die ik verzin kan daar niet tegenop. Het idee dat je alle controle verliest, sloopt. In het verleden leidde het zonder uitzondering tot vlucht- en vermijdingsgedrag. Niet echt praktisch.

Twee jaar geleden werd me aangeraden om een jaar in groepstherapie te gaan. Intensieve dagbehandeling in een open instelling. Mij leek het een vrij goed plan. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik. Ik had alleen zwaar onderschat hoe de psychiatrie werkt. Als je al niet gek bent, dan word je het daar wel. Na twee maanden hobbelde ik een psychose in. Lalaland. Ze wilden me aan de pillen hebben op een gesloten afdeling. Mijn wereld draaide. Gelukkig nam mijn vrouw me mee naar huis. Een trauma rijker.

Ik heb eigenlijk te lang onderschat hoe erg die ervaring geweest is, maar dat kan ook gewoon verdringing geweest zijn. De uitzending van Zembla over instellingen en isoleercellen schudde me in ieder geval weer goed wakker. Ik heb het hele programma uitgezeten, maar kan het zelfs nu nog amper aanzien. Mensen die je periodiek in een hok kunnen gooien en tegen je praten alsof je een kleuter bent. Dag in dag uit. Wilsonbekwaam verklaard. De ultieme nachtmerrie. Mijn doemscenario's en paniekaanvallen zijn er niets bij. Zelfs erover schrijven doet me weer duizelen, maar in ieder geval schrijf ik weer. Alles went. Alles slijt.