"Na het zuur komt het zoet", sprak Jan Peter Balkenende kordaat. Jaren geleden. Of het pakketje zoet verkeerd geadresseerd is geweest of onvoldoende gefrankeerd, zullen we nooit weten. Het is in ieder geval nooit bij het volk aangekomen. Het enige dat de burger in het verleden heeft mogen ontvangen waren smakeloze sigaartjes uit eigen doos; een Zalmsnoepje en een pakketje Euromuntdrop. Twee kleine zoetjes in een zee van azijn.

OnVerhagen

Terwijl het volk haar hoofd boven water probeert te houden, ontpoldert de overheid rustig verder, doof voor kritiek. De multiculturele samenleving is officieel mislukt en dat komt de overheid goed uit. Het geld dat nu niet meer naar integratie hoeft kan nu mooi worden besteed om de Europese utopie en de banken te redden. De burger blijft zitten met een lege portemonnee in een geflopte samenleving. Culturele identiteit hebben we ook al niet meer. Probeer je te midden van deze chaos nog wel de Nederlandse vlag te hijsen, dan word je weggezet als nationalistische populist en xenofoob.

Maxime Verhagen omschrijft dit ontheemd-in-eigen-land-zijn-gevoel als "onbehagen". We moeten terug naar onze Joods-christelijke traditie, dan wordt alles beter. Zo deugdelijk is dit erfgoed echter allang niet meer. Het Christendom heeft zich ontpopt als een pedofielenvereniging en het Jodendom heeft , na de stichting van de staat Israël, haar eigen xenofoob karakter laten zien. Toch is niet alles verloren gegaan. De samenleving heeft onlangs een, in de moderne Joodse kringen in onbruik geraakte, traditie opgepikt met veel succes; Zelfspot. Lachen om je eigen trieste lot en grinnikend ten onder gaan.

Zesjescultuur

De zesjescultuur waar de regering zo graag vanaf wil, is een gevolg van dit cynisme. Docenten die voor de klas staan, bleken zelf niet eens meer in staat om een simpele rekentoets te halen. Sommige behaalde diploma's zijn ineens, dankzij jarenlang mismanagement in het onderwijs, achteraf niets waard. Heb je wel een geldig diploma dan is er tegenwoordig nergens meer een vast contract te vinden. Zekerheid is verdwenen. In het ergste geval is er niet eens een baan voorhanden. Daar sta je dan met je goeie gedrag. Een diploma vol met tienen en een torenhoge studieschuld. Op de achtergrond roept de overheid dat jongeren teveel schulden maken. Veel anders dan grijnzen kan een mens niet om zoveel domheid.

Voor de gelukkigen die wel een baan weten te bemachtigen zitten een eigen huis en pensioen er, dankzij de vergrijzing, ook al niet meer in. Werken tot je dood neervalt is blijkbaar hetgeen de overheid bedoelde met "de schouders eronder". Een "eigen" veel te dure huurwoning is de enige optie, maar zelfs dit is onzeker.

Babyboomers

Uiteraard moeten we wel onverwijld blijven betalen voor de babyboomers; "de generatie aan wie we alles te danken hebben". De generatie die alles in eigen zak stak, nadat hun ouders krom hadden gestaan tijdens de wederopbouw. De generatie van luie betweters. De xenofiele generatie met hun Europa-projectje. De generatie die het goed vond om alle publieke middelen in de uitverkoop te gooien voor eigen gewin. De ondankbare generatie van afbrekers.

Muppetisme

Als Waldorf en Statler zit de babyboom generatie aan het roer. Varend over de zure zee in hun luxe jachtjes, klagen de polder-nepotistjes gemoedelijk over de gevaren van de onverantwoordelijke nieuwe generatie die haar plichten niet kent. In hun ogen zijn we verworden tot een onnadenkende groep die enkel populisten volgt. Het is een komisch mysterie. Je kan als drenkeling niet anders dan nog cynischer worden en blijven watertrappelen. Een reddingboei wordt toch niet toegeworpen. Ons maakt het niet meer uit. Wij zullen het laatste lachen.

De cynische generatie weet namelijk iets wat de babyboomers niet weten. Cynisme slaat namelijk nooit om in extremisme en fascisme, hoe hard men ook moord en brand roept. De cynische grijns kan enkel omslaan in een grimas die gepaard gaat met anarchisme en revolutie. De echte verdeeldheid gaat allang niet meer over links of rechts, geloven en rassen, maar is een strijd der klassen.