Op het moment dat de overheid de ware aard van zaken gaan ontkennen, is het een goed moment om je oprecht zorgen te gaan maken. Zo ook nu. Er is officieel geen crisisberaad geweest over Italië, terwijl die er wel was. Land na land valt om. Het gespeelde optimisme van politici over een goede afloop van de crisis gelooft ook niemand meer. Je krijgt haast medelijden met de mensen die betaald worden om te liegen tegen de media. Tijdens het steeds frequenter wordende geheim overleg bespreken ze iets wat niemand mag horen. De bodem is bereikt. Het geld is op.

De fantastische constructie van de Europese Centrale Bank om de boel stabiel te houden faalt ook. De bank is niet sterker dan de som der delen. Het zal niet lang duren of ook het noodfonds raakt haar AAA status kwijt. Niemand zal genoeg geld hebben om hen een Bailout te verstrekken. Daarmee is het eind van de Eurozone in zicht. Europese eenheid is daarna eindelijk bereikt. Armoede.

Ten westen van ons, aan de andere kant van de Oceaan, probeert Amerika ook krampachtig het financiële systeem te redden. De enige oplossing die ze tot dusver hebben kunnen vinden is identiek aan de Europese oplossing: Proberen de boel zolang mogelijk te rekken. Ten oosten van ons gaat het net zo slecht. De Chinese markt, een grote luchtbel, valt of staat bij ons vermogen om te consumeren. Overal is de rek uit.

Op de beurzen wordt alles al zichtbaar. Financiële instellingen gaan al weken onderuit. Alles is in de uitverkoop en kopers zijn niet te vinden. Gaten in het systeem worden nu overal kunstmatig gedicht. In Amerika worden pensioengelden gebruikt om de begroting kloppend te krijgen. In Europa koopt de ECB massaal waardeloos schuldpapier in. Alles is zo lek als een mandje.

Het worden spannende weken. De deadline komt in zicht. Amerika en Europa hebben de eindsprint ingezet. Ik ben benieuwd wie als eerste over de eindstreep komt. Een ding is wel duidelijk. Wie er ook wint, we zullen allemaal verliezer zijn.