Vandaag Ramadan van start in Marokko. In het begin altijd beetje moeilijk, maar al snel geschenk uit de hemel: back to basics #ramadankareem - Tofik Dibi

Op advies, maar met tegenzin, geen RT meer van bedreiging en publiek geen woord meer over aangifte. Wel veel woorden dank voor steun #thanks - Tofik Dibi

Slachtoffer van de Islam.

Hij noemt zichzelf kind van de multiculturele samenleving, maar ook Moslim. In 2009 zei hij nog: "Ik ben een overtuigd moslim op mijn manier en daar verontschuldig ik mij niet voor". Tegen wie hij zich niet wenst te verontschuldigen zegt hij niet. Een apostaat of een apologeet, het blijft de vraag. Helaas voor hem is er binnen de Islam geen ruimte voor een eigen manier. Hij zit in een enorme spagaat en het is hem niet aan te rekenen. Hij moest wel een eigen weg kiezen. Een traditionele opvatting van de Islam werd hem op jonge leeftijd al ontnomen door de scheiding van zijn ouders. Een scheiding binnen de Islam wordt gezien als een enorme -niet goed te praten- aantasting van de eer, ondanks het feit dat mishandeling vaak ten grondslag van de scheiding ligt. Na het overlijden van zijn vader werd hij opgevoed door zijn moeder. Een moederskindje, terwijl de Islamitische traditie een patriarchische samenleving voorstaat. In plaats van een Islamitische school eindigde hij op een katholieke school. Een gymnasium waar je alles leert wat Allah verboden heeft. Kennis, verworven en per definitie verdorven staat haaks op Islamitische overtuigingen. Kritisch denken is binnen de Islam verboden. Toch groeide hij op binnen een tolerante cultuur waarin kritiek geen taboe was. Het moet moeilijk zijn geweest om nergens thuis te horen.

Je zou verwachten dat een gezond persoon met een fatsoenlijke opleiding in het Westen een volstrekt haatdragende ideologie achter zich kan laten. Toch is dit niet gebeurd. Hij kon niet met zijn achtergrond afrekenen. Tofik heeft zijn "eigen" Islam gevonden. Zijn toevoeging van "zich er niet voor verontschuldigen" is een onderbelichte bijzin. Iemand die weet niet fout te zitten verontschuldigt zich nimmer. Waarom Tofik dan wel? Tofik heeft zijn keus, hoe onverenigbaar het ook moge zijn, gemaakt. De onverenigbaarheid, zijn impasse, is de schuld van de multiculturele westerse samenleving. Zijn verontschuldiging maakt hem tot een apologeet. Dit bevestigt hij ten tweede male door specifiek te spreken over "zijn manier".

Toch is het kaf niet zo eenvoudig van het koren te scheiden. Tofik denkt van wel. De Umma binnen de Islam biedt hem de ruimte. De Umma die stelt dat alle volgelingen van Allah gelijk zijn. Dit verklaart ook waarom hij zich als Marokkaan hard kan maken voor een Marxistische Turkse Arbeiderspartij. Bovendien is bruggen slaan een typisch multicultureel iets. Tofik eet van beide walletjes. In zijn hoofd met "zijn Islam" kan het. In zijn hoofd is niets een brug te ver.

De kloof wordt pas echt duidelijk als hij zich uitspreekt over het slachtverbod. Nu ineens blijkt dat hij, als Moslim, meer aan de zijde van de seculiere samenleving staat, dan aan de zijde van de Moslims. Hij spreekt over het nut van een dialoog terwijl de Moslims het monoloog van de Quran reciteren. Tofik staat ineens aan de andere kant van het hek. Hij is de Judas. De twee gedachten splijten voorgoed.

Het kan nooit meevallen als je ontdekt dat je paranoïde schizofreen bent. Waarschijnlijk weet Tofik Dibi het zelf niet eens. Gespleten door twee onverenigbare culturen. Heftig verzet hij zich: Hoe meer kritiek hij te verduren krijgt hoe opener hij zich tegen zijn vijanden uitspreekt. Vanuit zijn eigen zwakte van Moslim-zijn ziet hij zichzelf als potentieel slachtoffer van de retoriek van Wilders. In plaats van zijn kennis en redekunst te benutten en het debat aan te gaan, glijdt hij af naar het eenzaam roepen in de woestijn. Schreeuwen zelfs. Iedereen mag blijkbaar van hem getuige zijn van zijn ondergang, want zijn wanhopige klanken weerklinken voornamelijk op Twitter.

De laatste tijd lokt Tofik allerlei reacties uit op Twitter. Reacties die perfect aansluiten bij zijn achtervolgingswaanzin. Uit deze reacties, waaronder doodsbedreigingen, haalt hij zijn gelijk. Hij is het slachtoffer. Hij is de onderdrukte die opkomt voor afgenomen rechten en weerstand treft. Onder Moslims vindt hij echter weinig steun. Hij is een kafir, een zondaar. Een apostaat. Nederlanders hebben ook weinig op met zijn houding als martelaar van het vrije woord. Hij is een geflopte apologeet en heeft zijn eigen glazen ingegooid. Nergens hoort hij meer bij. Te conservatief voor links en te progressief voor de Islam. Tragisch.

Hij probeert het wel. De mond gesnoerd door de politiek, "Op advies, maar met tegenzin, geen RT meer van bedreiging en publiek geen woord meer over aangifte. Wel veel woorden dank voor steun #thanks", keert hij terug naar de Islam, "Vandaag Ramadan van start in Marokko. In het begin altijd beetje moeilijk, maar al snel geschenk uit de hemel: back to basics #ramadankareem".

Back to Basics: Historisch gezien de standaard reactie van elke ontspoorde Moslim.